Kalbinin sesini dinle Şiiri - Tuba Gürdere

Makale

İnsan kendi düşünceleri içinde, önce iç sesi kedisine bir özne ve kendine ses olandır.
Nice seslere erebilse, yine sükuna ulaşabilendir insan.
Madde olan herşeyden bir maden bulmak istercesine, görebildiği tek gerçek tüm herşeye bedeldir.
Bazen anlamını yitirmiş herşeyde, birçok anlam içerisindedir insan.
Herhangi bir hakikat ses olacaksa size, işte o zaman sükutun tam kalbindesinizdir.
Bazen bildiğiniz tüm sesler kendi sükununa girer ve bilmediğiniz bir ses; ses olur iç sesinize.
O zaman duymak, duyulmak olur. Hakiki bir seste yürekten duyulmak, bildiğiniz her sesten de öte üstün bir iletişimdir.
Bazen tüm seslerin ötesinde bir iç ses vardır, kalbinizin sesi.
Kendinde bir anlam olunca ve bir anlama varınca , dışarıdan ne kadar anlaşılmış olmanın önemi yoktur hiç.
Çünkü hakikatte anlaşılmak yoktur, anlaşmak vardır daima.
Işte o zaman, insan kendi düşüncesinin ötesinde olabilir.
Bu ise bir başka düşüncenin sizin gönlünüze tecelli ettiği zaman anlaşılabilir.
Buda bir gönülde olmaktır asla bir an kendinizde olmak değil.
Gerçek bir duyuşta, sonsuz kelimelerde olmak sınırsız bir anlam katar insana.
Duyuşunuz belki yaşama sestir, belki kendi iç sesiniz bir yaşamdır.
Şiirde, sözde kendi içinde hecesiz bir hüküm değil midir?
Sesin sustuğu yerde, anlamın ötesinde kalbe anlam olmak içindir gerçek şiir, gerçek söz ve gerçek bir ifade.
Yaşamda bazen net herşeyi göremeyebilirsiniz bu doğaldır.
Oysa bir görüşte ve bir duyuşta görünür olmak; kalpten daima 'bir görüntü' oluşturmaktır.
Bir duygu ve düşünce bakışında buluşmak, daima sizin yaşama bakışınıza kalpten bir görüş sunar.
Gerçek bir düşünce ve ifade; kelimenin de ötesinde düşüncedeki histir.
Kelimeler ise hislerin algılandığı hakikattir.
Gerçek bir düşünce, hakikati yansıttığı gibi hakiki olan herşeyde de bilinir.
Bu yuzden insanın bazen hakiki bir ifade ve düşünce ile kalbi bilenir.
...
Bazen mucizedir hissetmek. Ve hissettiğinde; yaşama en güzel beliren duyuşlar görsellik olur.
Mısra olur iki söylem, ancak söylemde duyulmaz olur.
Kendi mısrasının asrında sır olur. Sırra erebilmenin lütfunda yaşam kalbe o zaman şiir olur.
Çünkü iletişimin en gerçekliği kalben duymakla başlar.
Duyumsanmaya dair bir duygu oluşturup susabilmektir.
Anlam ise konuşmaktan ve anlaşmaktan da öte bir hakikatte anlamlaşabilmektir.
Çünkü konuştuğumuz sadece duyulur bir görselliktir.
Oysa gerçekte bir anlam olabilmek; insan kalbinin manasında gizli bir ifadedir.
Orada sizi duyabilen yalnızca sizi manen duyumsayabilen ve anlayabilendir artık.
Bazen kalbin onaylamadığı hiçbirşeye ses olamaz insan.
Çünkü güzel şeyler daima kalben bilinir.
Kalben anlaştığınız herşey kendi hakikatinizdir.
Geriye kalan herşey ve tüm anlaşmazlıklar kalblerin bir doğrultuda olmamasından kaynaklanır.
Ve bu doğaldır çünkü her kalbin tabiatı farklıdır.
Hakiki bir kalbin içinde bulursanız kendinizi eğer, göreceksiniz geriye kalan herşey, kendinden bir yansımadır.
Bir insanın hakikatine ermek isterseniz eğer, ondaki yerinize bakın.
Eğer kalbinde bir yeriniz varsa, işte o zaman, insanın da hakikatinde varsınızdır.
Yoksa herşey bir cismanidir, cisimden ibarettir sadece.
Hayat bazen derin bir okyanusa açılmak gibidir.
Varlığın bilinmezligin içinde, düşüncelerin ise yüzeydedir.
Ancak iç bir derinliğe sahip olanlar kuşanır sizi.
Yaşamın zorluğu hayat şartları değildir ki.
Herşey bi şekilde mücadele eder yeşeren otlar bile.
Asıl mesele kainatın zorluğunu üstlenebilmek ve yaşama kalben yönelmektir.
Unutmayın! Bir döngüdür yaşam ve dünya kalblerin kutbudur.
Dünya bile kalplere döner, kalplerden dönenler kendilerinde öylesine bir döngüdedirler.
Hayatta herşey birbiriyle barışık. Sıcak, soğuk ile.
Gül, diken ile ve kış, bahar ile karışık.
Bu yaşam olmanın kendi bütünlüğüdür. Insan ise gerçek manada yaşama erince
her zorlukta ve içindeki güçle anlayabiliyordu herşeyi.
Kendini yaşamayı değil; kendinde bir yaşam olabilmeyi seviyordu insan.
Elbette bu dünyada sadece kendini yaşayanlar,
yaşama kendini okuyanlar kadar yaşamamışlardır.
Unutmayın ki; iç bir bakışa yönelenler, kalbe yürekten bir bakış olanlar ve sadece iç görüşünüze samimiyetle yaklaşanlar;
yüzünüze bakıpta sizi görenlerden, çok daha fazlasını görürler.
Herşey özünde neyse odur. Hiçbir söz, insanın hakiki özünü, gerçek anlamda tam olarak dile getiremez.
Ancak gerçek bir öz, hakiki bir manada mutlaka bir hakikatte dile gelir.
Yaşamı kusandıkca yaşam ile bir bütün olur insan.
Bazen kalpten gelen bir düşünce yaşamı içinizde şekillendirir.
Biz hayatın içinde değil, yaşam içimizde hayat bulduğu sürece yaşamak asıl yaşanılır olur.
Çünkü yaşamak gerçekte yaşanır olmaktan geçer.
Sizi ruhen ve kalben duyabilenler varsa eğer, kendinizi gerçekten yaşıyorsunuz demektir.
Düşünce biçimi bir yaşam olduğu gibi sürekli biçimlendiren bir yaşama da düşüncenizi en güzel bir surette şekillendirebilmektir.
Başlıbaşına bir yaşam kaynağı, kendini gerçek manada hissedebilmekten geçer.
İşte o zaman yaşam bir sürprizdir insan için.
Beklemediği anda, hiç umulmadık bir zamanda yepyeni bir an, miladıdır insan için.
Ne kadar gizli de olsa bir duygu, bir söz ve bir düşünce ; insan en açık haliyle hisseder kendine özgü her özel ve en güzel şeyleri.
Hayatında sürprizi bazen bakışınıza yansır. Avucunuzdaymış gibi zaman ve tutarken anları; sizi kendi içinden hatırlatır, kalbinde.
...

Hayata sevgiyle el uzattığınız herşey, sonsuz bir yüceliğe sahiptir.
Yapılan iyiliğin, güzel bir düşüncenin ve samimiyetin hiçbir ölçütü yoktur.
Unutmayın ki; yaşama bir güzellik katmak için varolanlar daima yaşam ile bir varolurlar.
Sizi anlatan şey, içten duyduğunuz herşeydir. Gerçek içsel bir algıda , tüm içtenliğiniz ile ve iç güdüsel olarak mutlak dışa yansır.
Bu ise insanın yaşı ne olursa olsun, bir yaş daha büyümesidir hayata. İçinizdeki size, içinizdeki çocuğa, içinizdeki dünyaya dokunmaktır.
Gerçekliğin size dokunduğu yerde büyürsünüz, asla zamanda değil. Bu nedenle gerçekliğe aşina olursunuz.
Bir çocuk gibi bağımsız ve saymadan dakikaları, an be an kendi zamanınızı yaşarsınız.