Kalbine Sor Şiiri - Emin Zeybek

Sen benim gözlerimde, hiç sönmeyen bir ışık,
Ben sana karasevda, ile tutkun bir aşık,
Söyle ey nazlı yarim! Bu sevdadan daha şık,
Daha narin bir sevda, var mı şu yeryüzünde?

Yıllar boyu seslendim, bir kez dönüp bakmadın,
Yolunda nehir oldum, sen sel olup akmadın,
Kırmızı güller sundum, saçlarına takmadın,
Tomurcuklar açtı mı? Gülmeyen şu yüzünde.

Kaşların yay misali, kirpiklerin birer ok,
Vurdu seven kalbimi, derdimin dermanı yok,
Şu üç günlük dünyada, seni benden daha çok,
Seven çıktı mı sanki? Aşık olup özünde.

Kelimeler yetmiyor, kalbe sevda ekmeye,
Bir tebessüm kafiydi, aşk bayrağı dikmeye,
Sevgisiz bir hayatın, ağrısını çekmeye,
Devam edecek misin? Şu ömrünün güzünde.

Sen beni hiç sevdin mi? Buydu ömür sualim,
Bilmiyorum nerde ah, neydi benim vebalim,
İstersen kalbine sor, sana aşık hayalim,
Bir an belirmedi mi? Dalıp giden gözünde.

Ben yazdıkça sen sustun, şimdi pişman ol, inle,
Kaybolan gençliğe yan, geçip giden her günle,
O hiç inanmadığın, aşka dair bir cümle,
Ömründe yer buldu mu? Söylediğin sözünde.

Bir bahar böyle geçti, yoktu sevdamın eşi,
Sensiz asla doğmadı, umudumun güneşi,
Karıştır küllerini, kalbinin aşk ateşi,
Bakalım yanacak mı? Sönüp giden közünde.

28 Temmuz 2007
MANİSA