Kalbinden Süzülen Şiiri - Tuba Gürdere

En masum duru bir ifadeyle yansırsın suyun içindeki aksettiklerine.
Kendine dokunursun.
Bir an seni sende yok eder içten dokunuşların.
Derin dipsizliğinde,karanlığın serinliğinden yansırsın yüzeyine.

Ne ellerin, ne yüzün, hiçbirşey düşüncen kadar ıslanmamıştır.
Sen anı yaşarken, düşüncendir ölümle yaşam arasında irkilen.
Yine düşüncendir gözlemlediklerinden dirilen ve yaşama hiç ölmemiş gibi gülümseyen.
Düşünmek; bir anda bir yaşam, bir anda yaşama yaşam olmak kadar ayrıntı.
Suskunluğuna sustuğunda; anlarsın.
Su'küt, kütleler halinde bakışına devşiriyordur kendini.
Bir o kadar da ayrıştırıyordur dokundukça içten.
Anlamanın ürpertisinde,bir ışık hüzmesinin bakışına yaşam katmasından
izlersin suskunluğun öz derinliğini.
Buyüzden düşüncede daima en gerçek yüzeyselliğe kalpten eğilirsin.

Bir damla, bir dokunuş,bir düşünce içinde akarsın yaş'anılmak için hararetle.
Özünde sen gibi, sana susayanlar candır bir anına.
Özünde bir yaşam,özünde derin dipsizlik.
Yüzeyinde yansıyan düşünceler yaşama belkide bir bakışta hayattır.
Belkide ne güneşi bilirsin,nede ay'ı güneşin ve ayın seni bildiği kadar.
Hani bir damlasın ya hararette;
Ummanlar içinde, nice kor ve kıvılcım susar sükunetinde.
Ve bir elinde yaşam, bir elinde yaşamak vardır.
Düşüncende olanları çizersin.
Düşüncende olanları çizmek değildir aslında yaşamı izlemek.
Hissedersin ki yaşam bir idraktır seni önce kendi içinden resmeden.
Aktıkça akıyordur herşey özüne, aktıkça akıyordur düşüncen.
Bir kuyu dibinde su olduğun farketmez.
Değilmi ki sen bir yaşamsın özde?
Gökyüzü senin yeryüzü senin yaşa yaşayabildiğin kadar!
Ötesini anlatmak yaşama ummandır kalbinden süzülen...