Kalbin Yönelişi Şiiri - Tuba Gürdere

Yolumuz hayat değil,hayatımızdır.
Yola koyuluşumuz,varmak değil varabildiklerimizden varolmaktır.
Yolumuzdaki ayak izleri,ancak düşüncede bir yön sunar bize.
Bakışımızın sonsuz gizi, geçer ancak tüm ayak izlerini.

Derin izler biliriz ruhumuza ve görüşümüze işlenen.
Zamanın adı yok ve şekiller suretten öte hal olan.
Şekillendikçe şemaller suret bir iz olmuş kendini unutan!
Kendini unutandan buluyor insan en çok insanlığa dair bir hatır.
Kalbinde öz duruşun, henüz varmadan bir varlık katıyor varlığına.
Ve kalbinden varacakların şekilleniyor yollarına.
Yoluna 'bir oluş' varıyor ve vardırıyor ulaşacaklarından da öte.

Yaşamın çiçekli yolları hep bir mevsime aittir.
Ne kadar sürerse mevsim,ancak kadar sürer o yollar.
Kendi kurak topraklarından diriliyorsa bir çiçek
mutlaka kalbine yön olur zamanın anlamı bakışlarında.
Düşünceleriniz belki bir an duraksar.
Ancak inancınız hiç duraksamadığı sürece
varoluşunuzda en içten yol alırsınız.

Yaşamda her insan bir yola koyulur.
Kimi kalbin yoludur.
Kimi düşüncenin en gerçek yollarından içten bir yön bulur.
Kimi kendinden en gerçek bir yöndür.
Kimi bir yöndende öte kendinden döngüdür.
Gerçekliğin menziline girenler daima yol olurlar.
Oysa durağan görünen her yol, nice varış katar
kendi duruşundan.
Varolabilmek, olursa varlığın varlığındanda ötedir
vardığın ve varacakların.

Olağandır her gerçek ve olduğun ana bir geçittir.
Yol alırken kendimize içten herşeyden geçebiliriz.
Ne kadar düşünce buluşturuyorsa yolunuza
o kadar açık adresleriniz vardır dar patikaların zirvesinde.
Yeterki öz bir duruşu olsun duyuşunuzun.
Öyle olduğunda nice duyuşlar kalpten en yakın mekanınız olur varılan.
İnsan elbet bilemez yolun sonunu ancak içindeki yönelişe tabi olan
daima varlığının sonsuz varışlarından en gerçekliğe vardığıdır.

Allah (c.c) bir insana görüş ifadesi sunarsa eğer
yoluna yön, yönüne bir varoluş oldurur.
Biter yaşamın yolu kalpte ancak bitmez tükenmezlikte sonsuz yön.
Hangi yol mesafe bırakır ki ulaşılmazlıkta?
Kalpten bir yön açılır başlar mekanı yolculuk.
Mekanlar yoluna yol en gerçeklik zamanın olur.
Gerçekte varolan şey yokluk dahi olsa o içinden
yok ederde tüm yokluğu varlık kalır geriye.
Ve içinden kendine vardırır.
O noktada yokluk var mıdır ki? asla yoktur!
Varlıkta kalbin özüne varış vardır.
Ve varmak, varolabilmek varoluşunun yok olmadığıdır
yoklukta.
Varolmak öyle zamanla değil anlık olunca güzel.
Çünkü an zamandan bağımsız parçadır asla zamana tabi değil.
An yaşam katıyorsa ruhunuza eğer, zaman yolunuza yol olur.

Yaşamı bir resim gibi izlemekten çok
yaşama bir resim olacaksın ki;
yaşam seni izleyebilsin.
Kendinde bir iz buldukça yaşamla bütünlenir insan.
Ve iz bulacaksın kendinden daima yaşama dair.
Yaşama bir iz bırakırken daima biz
olabilmenin duyuşunu kalpten bulacaksın aslında hep biriz.
Bakışına bir yaşam katacak mesela bir yaşayış.
Bir yaşayıştan bin yaşama varacaksın.
İçten bir yöne varabileceksin ve varolacaksın.
Varoluş bir yaşam kaynağı ise,
bir kaynak bulacaksın tüm kayıtsızlıklarına.
ve kayıtsızca kaynaşabileceksin.
Bileceksin,yaşayabileceksin duruşunda ve yansıdığın duyuşlarda.
İşte o zaman tüm sınırlar sınırsızlığının sesi olur duyulan.