Kalbin Vebali Şiiri - Ali Admış

Öyle bir söz ki; cam kırığı.
Güzel kalbim mi? İşte o ağrıyor.
Naifsin derken, niye parçalandım?
Sanki en zayıf yerimden yakalandım.
Bilsen ki o güzellik, hep bir yük.
İnce ruhum, şimdi derin bir kuyuya bükük.
Kırmasaydın keşke, demeden duramıyorum.
En doğru sözle bile, nasıl kanıyorum?
Benden çalınan mı bu incelik?
Yoksa bu bir ağırlık, bin yıllık sessizlik?
"Güzel" dedin, ben sancı duydum.
Bu kadar kolay mıydı, ruhumu soymam?
Şimdi o söz, yakın ama uzak.
Bıraktığın o yara, hem doğru hem tuzak.
Parçalanmak da bir bütünün haliymiş.
Meğer naiflik, en büyük vebaliymiş.