Kalbin kabrim... Şiiri - Hasan Yıldız

Kalbin Kabrim

Nasıl tutar ellerim…
Bir başka el/i
Yanmaz mı âyâlarım
İçimi yakan ateşin harında
Parmak uçlarımdayken kokun
Zaman her derde dev/ay/mış,
Ve gidişin her günüme yaraymış

Bir ah daha demlenir sinemin kafesinde
Düşerim bakışlarından
Sarı zarflardan açılır mektuplar
Gözyaşı mürekkebiyle
Senden gelen matem olur sözler

Mavileşir gün batımı
Kızıllaşan yüzümde
Riyasız aşklar rüyasına düşerim
Uyanır hücreden çıkar umutlarım
Nasıl olsa kirlendik artık
Dualarımıza da kapandı kapılar
Çok uzaklarda
Gücümün yetemediği, bir umut var

Perdeler iniyor gri zeminlere
Giymek üzere siyahî hırkasını
Ceplerimde binlerce yıldız
Savrulur saçların gibi
Kaysan bir göktaşı gibi yüreğime
Düşer ellerim iki yanıma
İki yanım düşman
Senden kalanıma

Başını göğsüme dayadığında
Giden zamana kinlenirim
Yaşlanır içimde sevinç
Kalanları eklesem ölçsem, biçsem
Denk değil ki
Bir sen etmiyor…

Doğrulup çoğaldı ayrılıklar
Çoğaldıkça azalan ben
Bin bıçak var sırtımda…
Biniyle de yaşasam yılmam
Razıyım al beni
Ölüm ol sensiz yaşam nedir
Bu nefes ancak
Kalbinin kabrinde demlenir

Hasan YILDIZ
kulhasan