Kalbin Kabesinde Şiiri - Fırat Bilgin 2

Bir şeb vakti, hüzünle yandım,
Leyla göründü ama Mecnun bendim.
Ayrılık ateşiyle piştim, hicran suyuyla arındım,
Fena oldum benliğimde, bekada var oldum.

Nefis sustu, ruh konuştu,
Can bir nefha, Hûdan üfledi.
Kalp, beyt oldu orada Nûr belirdi,
Sır açıldı: “Sen O’sun, O sensin” dedi.

Zikirler döndü semaya, vecd sardı âlemi,
Her dönüşte bir makam, her duruşta bir hal gizli.
Mürşidin nazarı değdi, derviş gönlüm ürperdi,
Seyr u sülûk başladı, marifet kapısı indi.

Mecazdan yürüdüm, hakikate erdim,
Tevhid nurunda bütün cem buldum.
Artık gizli iç yüz ile zahir birdi,
Her şeyde Hakk, her şeyde Rahmân solundu.

Kazadan şikâyet etmedim, kadere rıza verdim,
Sabır giyindim, ve rahmetle beslendim.
Kudret eliyle yoğrulmuş bir tecelligâh oldum,
Gaybın aynasında irfan gördüm hikmetler bildim.

Bir yudum zemzem içtim Aşk-ı İlahinin sarhoşluğundan,
Diller sustu, kalpler konuştu o cem akşamında artık.
Kâbe taşta değil,
Kalbimin ortasında, canımda, ruhumda her zerrede...

Ve bil ki, ey yolcu:
Her hicran, bir vuslatın müjdesidir;
Her aşk, Hak’ka bir dönüş;
Her benlik ise hiçlikle bezenmiş büyük bir diriliş.
YA AZİZ YA CEMAL...