Bir Ekim gecesi yazıyorum bu satırları. Kalbim yerinden çıkacakmış gibi çarparken yerinde, gözüm uzaklarda bir gemi bekliyor tayfasını tanımadığı… Yağmur çırpıyor pencereleri. Bulutlar ağlarken toprağın sinesine, ruhumda çıkan yangınları söndürmeye yetmiyor semanın gözleri.
Ruhuma dokunuyor sabah yelinin elleri. Bir yalnızlık duygusu peyda oluyor kalbimin kuytu köşelerinde. Tiz bir ses uyandırıyor beni geceye ve şimşekler çakıyor gönlümün en hoyrat yerlerinde…
Ben değil miydim yılmayan ve yıkılmayan? Heyhat! Kanadı kırılmış bir kuş gibi çakılıvermişken göklerden yerlere, bir el kaldırmalı beni ayağa yeniden! Gözlerim ufukta bir muştu bekliyor hiç gelmeyecekmiş gibi bekleyen. Toprağın bağrındaki su serinletirken derinliklerinde ne varsa, kalbimde çıkan yangının izlerini taşıyor hüzünlerim.
Keşke dememek için söz vermiştim oysa kendime. Tüm keşkelere kapatmışken tam da kapılarımı, bir pişmanlık hissi sarıyor zihnimi yeniden! Yıkık bir viranenin son duvarı gibi kalbim. Tespih ipliğinden dökülen taşlar gibi nefes nefeseyim. Yorgun olduğum aşikâr. Ya ümitlerim? Hasat zamanı gelmiş başaklar gibi sonbahar rüzgârına takılıp dökülüyor hayallerim.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta