Kalbin Cezası Şiiri - İsa Yılmaz

ben nice saatler gördüm
tükenmek bilmeyen deniz gibiydiler
sonsuza dek aksalar bitmeyecektiler
demir kapı kapandığında
hani bir mahkumun sırtı dönükken duyduğu sesle
geriye dönüp baktığında
artık asla dışarıya çıkamayacağını anladığında
hani insanın aklı
kalbinin cezasını tüm ruhuyla çektiğinde
yüreğe oturan hançerler gibi
et ve kemikleri duvara çiviler ya saatler
bir ayrılık yaşamışsındır
ya da bir savaştan yorgun çıkmışsındır
ya da dünyanın canı cehenneme derken
ona ölümüne bağlanmışsındır
ve kazandığın her şeyi
bir anda kaybetmişsindir
ya da her şeye sahipken
sahipsiz bir acıyla
anlamsızca kıvranıyorsundur
nedensiz bir boşlukta durmaksızın düşüyorsundur
hani nereye gidersen git
yanında iki şeyi mutlaka götürüyorsundur
kalbin ve aklın
tabi onların içinde yaşattığın
ama her an öldürmeyi düşündüklerinle beraber yaşarsın
sen aslında sen değilsindir…

17.04.11