Kalbin Aynı Yerinden Sızladığı An!

Bir yanda şiire yaslanan gönüller...
Az ötede şeytanla yarışan gözler...
Ah, yok mu o, başıboş kırık sözler...
Bellidir insan son demde neyi özler!

Dahası olmalı dahası şiirin...
Yazdığı sözleri şirin mi şirin!
Öyle boş kalır mı elleri şairin?

Denizin gözleri öylesine derin!
Söyle bunda nedendir kederin!
Bilemedin sevgidendir ederin...
Bir çıbanla mı olacak hederin?

Kalbin aynı yerinden sızladığı an!

İşte böyle şiirdi her nefes…
Bunda közdü ayın kıpırtısı!
Son anda duyduğum bir ses…
Değildi bu, yağmur şıpırtısı!
Şimdi bana söyle, bu mu?
Ömre hapseden şuurumu!

Hiç görmedim böyle camdan bir kafes!

Bu sevgi, yağmurdu gözlerinde...
Belki de!
Kalbin aynı yerinden sızladığı an!

Şiir...
Sevgi...
Çiçek!
“Her sabah yok mu?
Bir yudum bade içecek! ”
Deyip de gündönümüne küsecek!
Şair...
Bulduğunda kelimede ahengi...
Bil, şu kapıdan gülerek geçecek!
Yine sinsi planlar bozuldu mu?
Oynayıp taş gediğinden düşecek!
Yarın, hangi oyun devam edecek?

Kalbin aynı yerinden sızladığı an!

(01.11.2014 21.00 – Adana)

Kalp seslerinden, sevgiyle; teşekkür ederim...
*
Kalp aynı yerden sızlar her an…
Ruh ise gözlerden akıtır yaşlar…
Gönül doymaz sonsuzla alakalı her zaman…
Şairin okyanuslar kadar derin hissi…
Kâinata sığmayan gönül genişliği…
İşte kalp yine aynı yerden sızlar…
Hayallerde canlanır hatıralar…
Süslenir çiçeklerle…
Karşısında deniz mavisi…
Parlak gökyüzün güneşi….
Ebediyete kök salacak aşkın sevgisi…
Yanında olsun sevdalının sevgilisi…
Aşkın hissedilsin hemen o sıcak nefesi…
İşte şairin dünya gök kubbesi altındaki isteği…. _______ Bekir Özcan