Kalbimin Yeri Yok Dünyada

ben,
kalbimden vuruldum iddiasıyla
örtünüyorum insanlığa
soygun bir fırtına girip çıkıyor evime
bu misafirliği kaldırdığım söylenmez
acı nimetlerle dolu soframa
kimsenin boyun eğmediği gibi
bilirim,
şimdilerde yaşamak
paramparça olmaktır
içinin ölümüne yas bayrakları
işe yaramaz resmi teselliler
seni anlıyorum saçması bakışlar
ve daha nice yalan
samimi kisveli, beni kandıramaz şeyler
hep birlikte
sıkışıyoruz dünyaya
bastığım toprağa büyürken korku
vefasını ödemeden düşersek diyorum
tarifsiz bir yalnızlık kucaklar beni
neden olması gerekenler olmaz
neden zaman öldürür hayalleri
oysa yetişkin olmak,
tüm çocuklara yetişmek değil mi
arayışın sorgusunda suça kabul
kendini kandıranlardan biriyim
kalbimi kesiklerken hayat,
yaşıyor gibi olmaktan
başka çarem yok
mezar buluşmalarında çığlıklar
okuduğum sayısız hatırata tarih
hiç kimsenin umuru umrumda değil
ben kendimi yitiriyorum
yitmekse yok olup gitmek sanılmaz!
ruhum duşlanıyor,
o-nun,
içini nasıl açtığını
biliyorum
ilhâmın yüceliğini
sığınak bildiğim gibi
şimdi idrak iddiaları
gizlenişim sobelendi falan
beni ararken birileri
kaybım doğrulandı
bulunduğum meydanda yalnızlık bayrağı
öyle yüce bağlandı ki yüreğim
sanki askerim conkbayırında
parmaklarımdan akıyor ruhum
kanlanıyorum sancağımdan
sırtımda hançer koleksiyonu,
içimden vatan fışkırıyor!
savaşım bitmiyor... ah!
ihanet mi,
her nefesimde enseliyor doğrusu
ve diyorum
sözüm varken
neden
ölüyorum
hâlâ