Kalbimin Tek Önderine. Şiiri - Adnan Şah ...

KALBİMİN
TEK
ÖNDERİNE

Canım babacığım;
Serin sularda yüzemedik seninle,
yaz günlerinde.
Yeşil kırlarda halaya duramadık,
Türküler söyleyerek.
Ve en çokta,
şöyle baş başa,
bir rakı içemedik,
gönül, gönül’e.

Oğullarının çıktığını göremedin,
Hep tahliyesini bekledin;
Mehmet abimin,
Nadir abimin.
Son gidişinde;
görüş günlerine;
Helalleşmişsin onlarla,
Ve fenalaşıp düşmüşsün,
Yine de son kez,
konuşmuşsun onlarla;
“sizlerle gurur duyuyorum”
demişsin oğullarına.
“bir daha gelemeyebilirim”
demişsin,
Ve gidemedin be babacığım.

Bizimle de vedalaşırken;
Gözlerimizden öpmüştün,
Ve hakkımızı,
helal etmemizi, istemiştin.
Asıl sen helal et baba.
Yüreğimde derin bir sızıdır kaldı,
Bir kez gelemedim,
hastaneye yanına.
Son olarak,
anacığımla konuşmuşsun,
Vedalaşıp öpmüşsün anacığımı.
Ve uyumuş,
uyanmayıvermişsin.

Belediyenin ambulansıyla
gelmiştin,
Son bir kez daha
evine, çocuklarına.
Ama bizi göremiyordun,
Buruk bir tebessüm
vardı yüzünde.
Yıllardır emek verdiğin,
yerine gömdük seni,
Senin insancıllığına;
yakışır bir törenle.
Sen çocukları çok severdin,
Çocukların yanına,
yatırdılar seni,
Babaannemin ve
Dedemin karşısına.

Seni çok özledik baba.
Anlamak istemiyor,
kabul edemiyor yüreğim,
Sessizce aramızdan gidiverişini.
Sık, sık, rüyalarıma geliyorsun,
Tekrar diriliyor,
aramıza katılıyorsun.
Gece boyunca;
O rüyalarla özlemimi gideriyor,
Ve ağlıyorum babacığım.
Sabah uyandığımda yastığımı,
Ve gözlerimi yaşlı buluyorum.
Ve ilk fırsatta Bozüyük’e geldiğimde,
Hemen sana koşuyoruz Zeynep’imle.
Biliyorum duyuyorsun bizi,
Konuşuyoruz seninle dertleşiyoruz.
Öylece sessizce;
dinliyorsun bizi.
Gelinin Zeynep’inde
çok seviyor seni,
Seni tanıyamadığı için üzülüyor.
Ama en çok;
sen üzülüyorsun biliyorum,
İrfan abimin,
Mehmet abimin
ve benim,
Düğünümde olamadığın için.

Torunların var şimdi baba,
Ulaş,
Mustafa Direncan ve
Emek Kardelen.
Şuna emin ol ki;
Hepside,
“bunlar mezarcının torunları”
Dedirtecek kadar onurla yaşayacaklar,
Ömürleri boyunca.
Ah bir görebilseydin onları,
Ne kadar tatlı,
ne kadar sevimli hepsi.
Seni yaşatacaklar inan,
Doğruluğunu,
dürüstlüğünü,
İnsanlığını,
görecek herkes onlarda.
Sende Bozüyük halkının
gördüğü gibi.
Seni övüyor herkes bize,
Deliler bile;
Senin çocukların olduğumuz için,
Seviyorlardı bizi.
Mezarcının çocukları olmaktan,
onurluyuz baba.
Başımız dik,
Alnımız pak,
Vicdanımız rahat.
Aramızdan sessizce ayrılalı,
On iki sene oldu.
Ama yüreklerimizde
yaşıyorsun hala.
Şimdi bende baba oldum,
Kızımızın ismi; Emek Kardelen,
Dokuz aylık henüz.
İlk fırsatta
onu da getireceğim yanına.
Konuşmaya başlayınca;
“dede” diye seslenecek sana,
duyacaksın biliyorum,
sessizce seveceksin torununu.
O da seni çok sevecek baba,
Seni anlatacağım ona,
Yoluna ışık olasın diye.

Annemde çok özledi seni baba,
Evde duvarda ki
resmine bakarken,
Sessizce ağladığını,
görüyorum ara sıra.
Hepimiz çok özledik seni baba,
Ah ne olurdu;
şu an aramıza dönseydin,
Torunlarını sevip okşasaydın.
Karşılıklı
kadeh tokuştururduk seninle,
Ve belki de şarkılar söylerdik,
Mesela;
“İtirazım var bu yalan dolana…”
Ve ya
“çile bülbülüm çile…”
Senin bülbül ve gülle ilgili şiirin var,
“Gül bülbüle,
bülbül güle yar olmadı gitti” diyen.
Evet baba,
Sen bize,
biz sana;
Doyamadık gitti.

Ya da şiir okurduk seninle,
“O gün geldiğinde.”
Şiirini mesela.
Adaşının şiiriydi o
Ve ezberlemiştin onu.
Ölmeden önce;
Hep okurdun bize göz yaşlarınla.
O büyük bayrama,
Sende katılacaksın biliyoruz.
Aramızda olacaksın coşkuyla.

Kaşıkları takıp;
bir efe oyunu bile,
Oynayamadık seninle,
Oysa ne kadar da güzel,
Oynarmışsın gençliğinde.
Acılar hiç;
bırakmadı yakanı ömrünce,
Güzel günler;
vardı oysa önünde.
Görebilseydin;
hepimizin büyüdüğünü,
O zaman ki gibi yine,
Gurur duyardın bizlerle.
Sana layık,
olmaya çalıştık hepimiz,
Senin yolunda onurla.
Sen kalbimin tek önderi;
canım babam,
Seni yaşatacağız,
Sonsuza dek inançla.

10.Haziran.95