Kalbimin Sağnakları Şiiri - Su Eda Gümüş

Kalbimin sağanağına yakalanıyorum. Çılgınca koşarak sığınacak bir yer arıyorum. Hiçbir çatı üzerimi örtmüyor. Sel akan sokaklarda, nehir gibi akan yağmurun altında kalıyorum. Kaçtığımsın, sığınmak isteyip de sığınamadığımsın. Her damlayla toprağımda binlerce filiz verip çoğalansın. Oysa hayat bulmayasın toprağın kalbinde öylece solasın diye nicedir tarlaları çoraklığa kuraklığa kiraya vermiştim. Sürüp, bakmadığım topraklar erozyona uğrar, kayalara taşlara sırtını dayar zannetmiştim. Oysa bu suskunluk, nadastaki tarlalarının bereketini, yağmur olup getirdi. Altın rengi başakların boyun büken taneleri gibi boynum bükük kalıyordu yağmurlara. Her içimden geliş geçişlerin bir hayalden öte ruhumun dokunacağı kadar gerçek yapıyordu seni. Yanımda olan insanların dokunamadığı yerlere sızıyordun bir yağmur damlasının yerle buluşmak için gösterdiği telaşın çabukluğunda. İşlediğin hücrelerimi dolduruyor sığmıyor taşıyordun. Yağmurun bulutlara sığamayıp kendini yeniden bulutla buluşturmak için çıktığı dolambaçlı yollarda karşılaşıyordum seninle. Ayın büyüsüne kapılmış denizin onun peşine takılıp sınırlarını aşması sahili özlemle koynuna alıp sarılışı gibiydi haberin olmadan yaşadığım özlem dolu buluşmalar.
Ayın ışığını gölgesine alan gri bulutlar çıkar gelirdi özlem dalgaları kalbimin duvarlarını okşadığında, içini içime döker gibi bir sağanak başlardı, en küçük kelimelerle konuşur buluta olan aşkını anlatırdı. Kavuşmalarında ve ayrılıklarında çoşan duygularının ifadesiydi yeryüzüne topraklara dağlara taşlara derelere denizlere çiçeklere böceklere karışan su zerreleri. Kimi zaman sadece saçlarımı ıslatan kimi zaman sırılsıklam tüm varlıkları kollarına alan sağanaklar geçiyor kalbimin üzerinden. Kalbimin her hücresinde sen. Ruhum bi mecal kalıyor içimden sen gelip geçerken, sağanaklar ayaklarımı kesiyor, ben sığınacak bir çatı arıyorken. Arayıp ta her arayışta kendimi gri bulutlarla baş başa buluyorken. Yağmurun minik elleri tutuyor ellerimi, dokunduğu bedenimden sızıp ruhuma en sessiz kelimeleriyle, unutmak diye ayrılık diye bir şey yok bu bizim yalanımız mısralarını fısıldıyor, tüm şarkılar ayrılığımızı belgelerken yağmurun sesi yüreğimin bulutlarda yankı bulmuş haykırışları, yalanlıyor tüm şarkıları tüm mektupları tüm kırgın mısraları. Sen görünmez bir bedenle bedenime dolanmışken ruhunun yansımaları halen ruhumda suret bulurken yüreğim hala yüreğine bıraktığım parçası için böyle ağlarken ayrılık kelimesi bir yalan oluyor biz cümlesinin sonuna eklenmiş. Hayat eteklerini sürüyüp giderken en gerçek haliyle, senden kalan tek gerçek oluyor bende kalan yağmur yüklü bulutlar.