Kalbimin Mümkün Değil Tamiri

Her gece aynı vakitte,
Ayrılık kapımda,
Ölüm penceremde,
İstediklerini almadıkça,
Şu çaresiz kalbimi yakmadıkça,
Hiç gitmezlerdi saatlerce...

Ben her ne kadar dirensemde,
Canımı yakmalarına izin vermesemde,
Aldılar istediklerini her seferinde.

Her gece aynı saatte öldüm ben.
Karanlık güne yüzünü gösterdiğinde,
Her yana zifiri karanlık çöktüğünde,
Mahkum oluyordum bir sessizliğe.
Yine kapımda ayrılık,penceremde ise ölüm...

Denizin ortasında küreklerini kaybetmiş bir sandal gibi
Savruluyordum acımasızca vuran her fırtınada.
Fırtına sözlerin,acımasız olanda gözlerindi.
Sözlerin ayrılığı anlatıyordu,gözlerin ise ölüme itiyordu.

Gidişin sessiz olsaydı da farkına varamasaydım.
Dönüşün olmasaydı da ben hep karanlıklarda kalsaydım.
Her an gözlerim sokağın sonunda seni bekleyeceğime,
Her gece aynı saatte ölümü bekleseydim.
Senden kalan ne varsa yapışsaydı yine boğazıma.
Senin gibi yalanlarla dolu cümleler kuracağına,
Acıda olsa gerçekleri fısıldasaydı kulağıma.

Ama artık dönüşü olmayan bir yola girdik.
İçimdeki son günlerini yaşıyorsun.
Artık penceredeki ölümü,kapıdaki ayrılığı değişmem sana.
Sen şimdi geri dönmüş son bir şans istiyorsun.

Ama artık bilmiyorsun ki,
Paramparça olmuş kalbimin mümkün değil tamiri...