Kalbimin Küllerine Dokunma

Ben sana inanmıştım…
Geceleri adını dua gibi fısıldayacak kadar,
Gözlerine bakınca kader sandım seni,
“Bu sefer gerçek” dedim,
Meğer en güzel yalanıymış ömrümün.

Aldattın…
Güvendiğim omuz bile olmadın,
Ben senin için savaşırken
Sen başkasının gülüşünde saklandın.
Ruhum daraldı,
Gözyaşlarım durmadı,
Benim içim can çekişirken
Nasıl da rahat uyudun…
Bunu hiç anlamadım.

İçimde iki insan var şimdi:
Biri sana beddua edecek kadar kırgın,
Diğeri adını duyunca hâlâ titreyen, hâlâ seven…
Biri “bitsin” diyor,
Diğeri canımsın diye fısıldıyor.
Arada kaldım…
Hangisi ben, hangisi senin bıraktığın yara
Ayırt edemiyorum artık.

Ama bil bir şeyi:
Ben seni sevdim, sen beni yaktın.
Ben sana hayat oldum, sen bana acı.
Ben sana kapımı açtım, sen kalbimi kırdın.

Şimdi sorma bana neden sessizim diye…
Sessizlik bazen en yüksek çığlıktır.

Ve eğer kalbin varsa,
Bu satırlar dokunsun içine,
Koysun canına biraz…
Benim kadar değil,
Ama biraz olsun anla ne yaptığını.

Çünkü ben artık seni geri isteyen değilim…
Ben, benden götürdüklerini geri almaya çalışanım.
Sen kalbimi kırdın ama
Sana inat gülümseyeceğim hayata...