Kalbimin En Güzel Yükü Şiiri - Baki Ortak

Kalbimin taşımaktan şeref duyduğu
En güzel yük…
İnsanı yormayan, aksine hafifleten,
Taşıdıkça büyüyen, büyüdükçe içime sığmayan bir sır gibisin.
Adını andığımda göğsümde bir ılık rüzgâr eser,
Düşünsene, bir rüzgâr bile seni anmadan esmez bu şehirde.

Ben seni anlatmaya kalksam,
Dilim karışır, kelimeler birbirine yaslanır,
Bazen bir dua olur, bazen saklı bir ağıt,
Ama en çok da içimde bir yerlerde
Kendiliğinden açan bir çiçeğin kokusudur sessizce yayılan.

Bazen yokuşlara vururum adımlarımı,
Seni düşünmek ağır gelmesin diye değil,
Seni düşünürken yokuşların bile dümdüz oluşunu görmek için.
Çünkü sen, hayatın en engebeli yerine bile
Bir yol çizen ışık gibi düşüyorsun.

İçimde ne kadar keder varsa,
Hepsini bir bir alıp avuçlarında tutan
Ve sonra hiç dokunmamış gibi bırakan yanın var ya…
İşte o yanınla iyileştim ben.
Sessizliğine bile tutundum,
Bir insanın sessizliği bile şiir olur mu diye soranlara
“Sessizliği bile konuşan birini sevdim” cevabını verdim.

Ve ben sana,
Sözlerin en arı halini adadım.
Gökten düşen her damlada,
Toprağın koynuna düşen her tohumda
Senin izini görür oldum.

Dünya yorsa da bazen,
Ben yorulmadım senden.
Çünkü sen,
İnsanın kendi içine bakınca bulduğu o en temiz yer gibisin.
İyi ki varsın demekten ötesi yok bu dilde,
Ama kalbimde bin ötesi saklı…
Hepsini bir gün rüzgâra söylerim,
Rüzgâr da sana taşır elbet.

Ve bil ki,
Bu şiirin her mısrası sana doğru yürür.
Yürüdükçe büyür,
Büyüdükçe adın gibi çoğalır.

Sonda bir imza ister ya gönül,
Sözün sahibini belli eden bir nefes…
O nefesi de şöyle bırakıyorum:

Bu gönül sözlerini yazan,
Yollarını aşka süren,
Her dizesini hakikate eğen,
Yine aynı kuldur…
—Kul Ortak.

KUL ORTAK