Kalbimin cenazesi Şiiri - Yaren Atalar

Selâsı Verilmemiş Bir Cenazesin

Sen gittin…
Ama zaman kalakaldı içimde.
Ne akşam oldu ardından,
Ne gunes dogdu sabah oldu
Bir vakitte mühürlendi mıh gibi yüreğim
O vakit hâlâ içimde kıpırtısız,
O vakit hâlâ benliğimde
Bir ölü gibi suskun…

Adını kimse duymadı…
Çünkü hiç kimse senin öldüğünü bilmedi bende.
Selân verilmedi,
Toprağın kazılmadı,
Gözyaşım düşmedi bir kabir taşına…
Çünkü sen,
Toprağa değil,
Bana gömüldün…

Ve ben,
O günden beri
Kendi içimin cenazesindeyim.
Kendi ellerimle sardım seni,
Kefenim yüreğimden biçilmişti santim santim
Ve dualarımda hep
Eksik bir Fatiha vardı sana dair.

Her hatıran,
İçimde bir iz değil artık…
Bir yara gibi değil,
Bir varlık gibi yaşıyor.
Sildikçe daha çok beliriyorsun,
Unuttukça daha çok büyüyorsun içimde.
Sen artık bir sevda değilsin,
Bir aidiyet değil,
Sen artık içimde
Kendini hiç terk etmeyen bir yokluk oldun.

Gecelerden kalmayım sanki,
Bir ömürdür uykusuzum.
Sen başka zamanlarda baska bedenlerde yaşarken,
Ben içimde
Hiç geçmeyen bir vakitte sıkışıp kaldım.
Adımlarım aynı yere döner hiç durmadan yorulmadan
Adının bittiği,
Ama yokluğunun başladığı o nokta işte o noktada kaldım ben

Ben seni sevdim Adam ( kadın)
Ama seninle vedalaşamadım.
Çünkü hiçbir veda seni içimden alamadı.
Ne bir dua,
Ne bir zaman,
Ne bir beden
Hiçbiri senin yokluğunu
Doyurmadı içimdeki sonsuz boşluğa ve ben hep yanlız kaldım

Bir Fatiha…
Sadece bir Fatiha,
Yalnızca senin kalbimden ruhuma
Bir selamla yollamayı bile çok gördün bana

Ama unutma ve arada bir hatırla
Selân hâlâ verilmedi içimde.
Ve belki de
Verilmeyecek ebediyen…
Çünkü sen,
Artık içimde bir ölüm değil,
Ölümsüzleşmiş bir hüzünsün.
Zamanı olmayan, mekânı olmayan,
Ama hep var olan…
Ve ben,
Her nefesimde seni gömmeye çalışan,
Ama her nefeste biraz daha sen olan bir ölümlüyüm.