nasıl sana ihtiyacım var,
nasıl acı çekiyorum sen yokken bilmiyorsun.
seni artık sadece rüyalarımda görebiliyorum,
ve yalnız uyandığımda yine içimde acı
bir iç çekiyorum.
biliyorum sen gitmeyi,
kalbin kalmamayı istemişti.
bir içgüdü ya da his mi desem
her nasılsa, biliyordum beni bu şekilde
terk edeceğini,
biliyordum asla benimle kalmayacağını.
ve sabahın ilk ışıklarında
huzurlu sessiz bir geceden sonra,
giderken,
kalbimi de aldın götürdün uzaklara
sana hissettiklerimi söyleyebiliyorum,
rüyalarımda sana sarılabiliyor, öpüyorum.
bu tıpkı gerçek gibi geliyor,
ama değil.
ve hala içimde dinmeyen bu acı
ve gittikce büyüyen
anlatılmasıgüç bir özlemin var.
hiç bilmediğim yerdesin, benden uzaklarda.
oralardayken,
seni hala sevdiğimi hissedebiliyor musun?
kalbimi aldın götürdün uzaklara,
geride bırktıklarının
ağır yükünü taşıyabiliyor musun?
ben hep kalabilmiş olmanı dilerdim,
çünkü,
içimde öyle büyük bir sevgi var ki
ikimize de yeterdi...
Gülhan CanKayıt Tarihi : 14.7.2009 18:11:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!