İnsan bazen öyle bir noktaya gelir ki, ne konuşmak ister ne susmak… Sadece durmak ister, her şeyden ve herkesten uzakta. Kalabalıklar arasında en yalnız hissedilen anlar vardır, herkes bir şey söyler ama kimse bir şey anlamaz. Sen anlatmaya çalışırsın ama kelimeler yetersiz, gözlerin dolu, yüreğin paramparçadır. İçinden geçenleri sustuklarınla boğarsın çünkü ne zaman duygularını açsan, birileri "abartma", "geçer", "herkes yaşıyor" deyip geçmiştir. Oysa sen herkes gibi değilsindir. Senin canın o gün biraz daha yanmıştır, senin içinde bir dünya daha yıkılmıştır. Ama kimse bilmez, kimse anlamaz. Bu yüzden susarsın. Ve sonra insanlar senin sessizliğini bile sorgular. “Neden bu kadar içine kapanıksın?”, “Bir şey mi oldu?” diye sorarlar ama cevabı duyacak cesaretleri yoktur. Sen de vazgeçersin, hem anlatmaktan hem anlaşılmaktan. Kendi içinde büyüttüğün acıya alışırsın, çünkü o bile insanlardan daha sadıktır sana.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta