Kalbime yenik düştüm. Şiiri - Kamile Kaynak

Biz hiç ayrılmayan iki yakın arkadaştık. Biz diyorum çünkü yediğimiz,içtigimiz ayrı gitmezdi. Birbirimizin halini,her anını biliriz.
Ne sakladıgımız bir sırrımız ne de yalanımız vardı. En azından ben öyle sanıyordum. Dinleyince anlayacaksınız.
Ali ile bizim hayallerimiz bile aynıydı.
Çalışıp çabaladık aynı bölümü kazanmıştık.
Okula beraber gelip beraber gidiyoruz, hiç ayrılmıyorduk. Sonrasında tabi üç kişi olduk hayatıma dünyalar güzeli bir kız girdi.
Her yere üç kişi gitmeye başladık sinemaya bile. Ama alinin bu hali beni üzmeye başlamıştı. Geçmişte ugradıgı ihanet yüzünden aşka olan inancını kaybetmiş, gönül kapılarını kapatmıştı. Kimseye bu gözle bakmıyordu. Baksaydı eger sınıfın en güzel kızının ona olan aşkını farkederdi.
Leyla sınıfın en alımlı en tatlı kızıydı. Gözü ise aliden başkasını görmüyordu.
Her fırsatta aliyle konuşmaya çalışıyor ama bizimki kızın yüzüne bile bakmıyordu. Nerde görse yanımıza geliyor masaya oturuyor ali ise o gelince kalkıp gidiyordu. Bizimkinin böyle davranmasına rağmen leyla hiç vazgeçmedi. Aylarca alinin karşılık vermesini bekledi. Bu süreçte ise ali iyice değişmeye başladı artık bana bile hiç birşey anlatmıyordu. İçine kapanık bir hale büründü. Hayalleri olan o insan gitti yerine umursamaz, dersleri önemsemeyen devamsızlık yapmaya başlayan biri geldi.
Artık okulada beraber gidip gelmiyorduk. Ali ise birgün gelse birgün yoktu. Bu durum hem leylayı hem beni çok üzüyordu.
Yine okula geldigimiz birgün ali ortalıkta yoktu. Ertesi gün oldu yine yok. Arıyoruz telefonlara bakmıyor. 5 gün böyle geçti ama meraktan ölüyoruz. Son çare artık leyla ile alilere gitmeye karar verdik. Alinin evine vardıgımızda kapıda bir sürü ayakkabı içeriden yükselen sesler. O an içime bir ateş düştü. Tam ali nerde diyecekken annesi ağlayarak aliyi kaybettik dedi. Hem şaşkın hemde acı içindeydim imkanı yok böyle birşey olmasına hem kardeşim hasta olsa ben bilmezmiyim. Direk alinin odasına geçtim. Duvarlarda leylanın resimleri vardı meger alide leylayı seviyormuş neden o zaman öyle davrandı. O esnada annesi elime bir mektup verdi.
Üzerinde kardeşime yazıyordu. Canım dostum ne insanlara gönlümü kapattım nede aşka olan inancımı kaybettim. Bana kızma bu hastalıgımı size anlatıp sizinde günlerinizi zehir edemezdim. Beni affet.
Benim alim kalbinin zayıflıgından herşeyden vazgeçmiş. İçimi yakan bu acıyı nasıl dindiririm bilmiyorum. Keşke yanında olmama izin verseydin. Keşke benden son zamanlarını çalmasaydın.
Siz söyleyin insan dostundan böyle birşey gizlermi.