Kalbime Mektup Şiiri - Nevin Kılıç

KALBİME MEKTUP 43

Kendi kendime söz vermiştim,
Hatta yemin ettim.
Bir daha seni görmeyecektim,
Ama! tutamadım sözümü,
Senin için bir bilsen
Ne yeminler bozdum.
Senin neyine gerek diye…
Hep kendime kızdım.
Ne çabuk unuttun.
Onun sana acı verdiğini,
Seni incitip üzdüğünü.
Gitmek istediğin zaman,
Buralardan sana söyledim,
Bu şehrin ne suçu var,
Neden gidiyorsun diye.
Her ayrılan gitse,
Bu şehri terk etse ohooo…
Şehir ıssız kalırdı,
Bütün ayrılanlar bir yerde
Buluşup, toplanırdı.
Boş ver be kalbim,
Zaman her şeyin ilacı,
Elbet biter bu acı.
Eğer unutulmasaydı her şey,
Kimse bir daha aşık olmazdı.
Biten aşkın ardından,
Yenileri doğmazdı.
Bu güne kadar hangi acı kök saldı,
Büyüdü, gelişti hepside unutuldu.
Önce ateş düştü kalbini yaktı.
Aslında ne günler yaşanacaktı.
El ele göz göze kalbim coşacaktı.
Sanki yerinden fırlayacak,
Bedenime sığmayacaktı.
Şu hayat ne garip,
Her dakika bir sürpriz dolu.
Bazen aşklara kar yağıyor,
Bazen de yağmur dolu.
Fırtınalar esiyor savdalar üstünde,
Sonra anılarda yerini alıyor.
Kalıyorlar dünlerde,
Yenisi başlar, yaşanır,
Unutularak geçmişi,
Yeniden doğduğun günlerde…

Nevin KILIÇ