Kalbimdi Şiiri - Bilal Mardin

Sürükleniyordu ay ışığı
bir selvi endam
inceden yükseliyordu
gölgesi boyunca
yıldızlar şiir şavkıyordu
karanlık kuytulara doğru
sorular cevapsız
sorunlar çözümsüz kalıyordu...
Göğüs kafesim
daha bir sıkışıyordu
bir mermi kurtuluyordu
bir namlunun
sarhoş ve soğuk yivlerinden
bir acı saplanıyordu bedene
tenimin bir yerlerinden
nefesim kırılıyordu
bir hıçkırık kopuyordu
ışığı sönmüş
toprak damlı evlerin birinden
ve umut
yine sulanmamış
bir çiçeğin silüetinde...
Renklere doymuş bir bahar
ışığa boğulmuş bir yaz
hüzne bulanmış bir güz vakti
yağmurlara teslim bir karakıştı....
Ve ruh artık
çatlayadururken
kafesin kaburgaları
uçmaya hasret bir kuş gibi
çırpınıp firar etmeye kalkıştı!
Boşlukları doldurmak istercesine
boşluklarla dolup gidercesine...
renkler sönmüş
ışıklar kısılmış
yollar
müfrezelerce kuşatılmıştı
sesim
can çekişmenin
hırıltısına kalmıştı
körler diyarı
sağırlar şehri
evsizler yurduydu
genzimde bir
zor bela yutkunuşla boğulan
gözlerden uzak bir kuytuydu
ve beden son bir gayretle
şöyle bir titreyip gerindi
bu akşam
kim vurduya giden
kalbimdi...
*