Kalbimdeki Yangınlar Şiiri - Ertuğrul Bo ...

O yaz akşamı var ya, sen başkasının kollarındaydın.
Bende oradaydım gözlerindeki ifadeyi hiç unutmadım.
Bana düşman gibi bakıyor, sanki lanet ediyorlardı.
İşte o an anladım ben çok aptal bir adamdım.

Beyaz gelinliğinle o kadar güzeldin ki...
Sana koşmamak için resmen kendimle savaştım.
Sana olan zaafım, tüm dertlerimden güçlü çıktı.
Fakat imkansızlıklar belimi tam orta yerinden kırdı.
Gözlerin de gördüm geç kalmışlığımı.
Keşke söyleseydin, bilseydim bana olan aşkını.

Bir günü daha bitirdim bak sensiz.
Geleceğime koskoca bir hiç bırakarak.
Sen de kendime bile itiraftan korktuğum
Çok fazla acım, çok fazla keşkelerim var.
Yaşayamadığım mutluluklarım,
anlatamadığım hayallerim var.

Biliyor musun? bugün resimlerini de yaktım.
Yok olacağını sandığım duygular,
aksine daha da beter arttılar.
Bilmiyorum... sanki böyle, sana daha çok bağlandım.
Demek ki sevmek; görünen şeyler değilmiş.
İçindeki, kalbindeki silemediğin derin izlermiş.

Seni sende, beni kalbin de bıraktığım dan beri.
Konuşmayı, gülmeyi açıkçası yaşamayı unuttum.
Ne var ki seni seviyorum demeyi unutamadım.
Dans etmeyi, yağmur da yürümeyi
ve uyumayı unuttum sayen de.
Ama saçlarını, gözlerini,
teninin sıcaklığını unutamadım.

Dostlarımı, gururumu hiçe saydım.
Serseri bir hayat sürdüm, her gün kan ağladım.
Mazideki güzel günlerle, anılarla yaşadım, seni andım.
Bak işte bende ağladım
o son gece ağlamanı unutamadım...

En güzel hatıralar bile engel olamıyor artık.
Seni her anışımda kalbim kendine nefretle çarpıyor.
Maziye şöyle bir bakıyorum da
gözlerim dolu dolu oluyor.
Sanma ki unuttu sevmiyor,
bil ki hasretim gözlerimden taşıyor.

Mutlu bir yaşantı istiyordum seninle aşkımız da.
Sevdanın verdiği güç ile yürüyordum hayat yolun da.
Senden sonra, şarkımızı dinliyorum da
yıkılmış, harap olmuş, sefil bir ben buluyorum
her satırın da.
Artık yay bile nefretle dövüyor kemanı,
şarkımızı her çalışın da.