Kalbimdeki Liman Şiiri - Yasemin Kurt

Bir hüzün gemisi var.
Yakında kalkacak yüreğimin limanından.
İçinde hayallerim ve geleceğe dair beklentilerim olacak.
Geride bırakacağı yanlızlığı üzerne örtmüş bedenim kalacak.
Israrla çalan sirenler
Yüreğimin ömrünü bitirecek.

Son bir veda mektubu yazıp asacağım filamasına,
En güzelinden en beterine kadar anlatacağım sayfalarında mektubun.
Geri getirmiyor zaman kaybettiklerimi,
İnatla alıp götürmenin peşinde
Bitirmeye çalışıyor elimde sakladıklarımı bu hüzün dolu gemi.

Mısralar yetişmeyecek kelimelerimi almaya,
Sıra sıra hüzünler binecek limandaki karabasana.
Ve hersey sone erdiğinde yola çıkacak gemi
Bense el sallayıp kalacağım arkasında.

İstediğim küçücük mutluluktu,
Beklentilerim öyle göz korkutacak cinsten değildi.
Kendimi anlatamadım bu yasama,yasam içinde saklı kalanlara,
Anlatmaya her çalıştığımda
Bitirdiler and içmişcesine beni ve içimdekileri.

Sirenler her çaldığında yüreğimin çarpıntıları artmakta.
İlk sevdam ve yenildiğim tüm anılar bana el sallamakta.
Gizli gizli akıttığım gözyaslarım dalga olup vurur limana
Ve dudaklarımdan gizlice döktüğüm sözler binmekte karabasana.
Hayır diye kafamı sallasamda bakmazlar su garip yüreğime
Elveda demek için geç kalmısım
Çaresizce el sallıyorum.

Elveda tüm gelmişim geçmişim,
Merhaba yeni satırlarla bezenmiş yaşamıma.
Belki boş olacak ama nasihatlarla sülenmiş olacak.
Attığım her adımda bir kere değil bin kere düşüneceğim.
Hayatıma karsıdan bakacağım her seferinde bir yabancı gibi.
Geçmişimi unutmayacağım ama elvedalarımada bir daha şans tanımayacağım.
Bitirdiğim her tarlayı sonsuza kadara nadasa bırakacağım.
Yeni güneş gören bahçeler bağlar yapacağım.
Masmavi gökyüzü olacak ebem kusağı ile süslenecek her yeri
Ama o limandan kalkan gemiyi asla anımsamıyacağım.
Ben ölüm gibiyim.
Bir kere yaşanırım.
Elveda dediklerim uzaklarda
Bakmadan gecerim geleceğime.
Belki boş belki yangınların çürüttüğü bir kalbe sahip olarak...