Kalbimdeki Çocuk Şiiri - Mutlu Gönen

Benim çocukluğumda; sıcak yaza inat, kurumayan bir deremiz vardı.
Her daim altında yüzebileceğimiz köprümüz,
Duvarlarına şiirler yazdığımız eski bir değirmenimiz, doyasıya yiyebileceğimiz; kiraz, erik, vişne, dut ağaçlarımız, geceleri sırtüstü yatarak yıldızları seyredebileceğimiz bir harmanyerimiz vardı.
Bizim arkadaşlıklarımız vardı, can arkadaşım Yılmaz vardı.
İkimizin yediği ayrı gitmezdi. Sadece ikimizin bilidiği sırlarımız, çalılıklarda gizli bir kulübemiz vardı.
Hemen hergün kulübemize gider, sigaralarımızı yakar, birbirimize sevdiğimizi anlatırdık, ikimizinde sevdiği aynıydı; Özlem... çağla yeşili gözleri vardı. Bukle saçları, bir de herseferinde ikimizide öldüren bir gülüşü...
Onüç yaşındaydım. Sıcaktı. Deredeydik. Yılmaz birara ayağa kalktı, derenin kıyısındaki taşın üzerine çıktı, gülümseyerek bana baktı ve sonra, kendini serin sulara bıraktı. Orada ne kadar bekledim bilemiyorum.Yılmaz bir daha sudan çıkmadı. Kalktım giyindim ve kulübemize döndüm. Her zaman yaptığım gibi köşeme oturdum, yarım bir sigara yaktım. Sonra sinirlendim kulübenin içindeki herşeyi kırdım, döktüm, tekmeledim. Akşam eve döndüm. Eve dönerken ne yolda karşılaştıklarım, ne annnem, ne de kardeşlerim, hiçbirisi bana yılmazı sormadılar. Akşam erkenden yattım. Battaniyemin altında sabaha kadar sessizce ağladım. Sabah annemin elini öpüp, kardeşlerimle vedalaştıktan sonra köyden ayrıldım.
Sonra üç yıl yatılı okul, sonra başka şehirlere tayin oldum. Ama heryaz köye giderim. Kulübemizi ziyaret ederim. Eski günleri anarım. Ta ki geçen yaza kadar. Geçen yaz kulübenin derlenip, toplanmış olması dikkatimi çekti. İlerleyen günlerde on iki, on üç yaşlarında bir çocukla karşılaştım, kulübeden çıkarken. Gözgöze geldik... Gözlerindeki o parıltı, o bakışlar tıpkı Yılmazınkiler gibiydi. İşte ozaman anladım ki Yılmaz aslında ölmemişti. Tüm bu şiirleri bana yazdıran, beni amansız sevdalara düşüren, beni heyecanlandıran, hüzünlendiren hep O' ydu. Bir farkla ben ne kadar büyüsem de O hala bir çocuk olarak kalbimde yaşıyordu...
İşte bu sebeple eğer çocukça birşey yaparsanız sakın kendinize kızmayın ve eğer gerçekten dikkatle dinlerseniz siz de kalbinizdeki O çocuğu duyacaksınızdır.
Yılmaz benim çocukluğumdu....