Kalbim yorgun, ruhumda suskun!

Bir ölü denizin sessizliğinde kaybolan umutlarımı arıyordum

Yüzümü okşayan sevdalı rüzgârın esiniyle

İçimin kabardığını hissettim

Saatlerce konuşmayan dilim,

Yıllarca aşka hasret melalim inliyordu

Zihnimin vurgun hali acı veriyordu, ufuklar açmıyordu

Ağlamanın acziyeti yüreğimi dağlayarak üzüyordu

Oysa bir can olarak

Samimi yaşamak hakkımdı

Aldatılmışlığın korkusu, şartlanmışlığın sultası nesilleri heba ediyordu

Nereye baksam

Ve hatta feda olmak için gönül yollarına yatsam

Ezilmenin bin hüznüyle vicdanımla aklansam

Anlaşılmak için bir korku Yaşamadan uyusam başım ağrımıyordu

Ne oldu, nasıl oldu da

Tefrikalar kalpleri ayrık otu misali kuşattı

Bireyin sosyal ve hukuki hakları gasp edilerek dışlandı

Makamlar gönülde saltanatlaşıp

İhsanı, inayeti ve takvayı bir çırpıda gönüllerden attı

Ne kadar dile gelen

Maslahat varsa ruhsat satıldı azim kimlere kalmadı

Geriye ne kaldı, ruhundan bihaber nefesler kalbinde aşkı yaşamadı

Hiç yaşasaydı

Hamaset bu kadar yayılır ve ayyuka çıkar mıydı

Heveslerin bedene hasredilen

Ve zerke dilen

Türabı insanı hiç yorar mıydı

Lehçenin

bin bir çeşit zenginliği aşikarken, kavga ve dalaş olur muydu

Cehalete has çığırtkanlık

Hiç kulakları yılgınlığa savurur muydu

Ne oldum delisi olmak

Ne kadar insan olmak ve kul gibi yaşamaya

Zemin hazırlayan ahmaklık ve uygun bir zamanda yol aldıran çılgınlıktı

Susmak, mahkûmun çaresizliğinde,

Mahzunun melalinde ki uhdeyle

Ruhumun prangaları çözülünceye kadar

Cehdin vecdine ereceğim bir gün

O öyle bir gün ki,

Gözyaşları sel olsa bile nafile,

Aşk; hakkıyla gönülde filizlenmeyince,

Vicdan netleşmeyince,

Hesap her dilin ahenkli nefesinde sevdayı secdeyse

Arafat’a çıkan, vakfe yapan gönüller

Mukallit olmaktan kurtulup

Tahkike erişse

Ve bu minval üzerine hali fakirliğini hasrederek yüzleşse

Aşkın, iksirinden

yudum yudum nefeslenerek maveranın vecdine girse