Kalbim yokmuş gibi Şiiri - Sefa Çelik

Ne vakit konuşmak istesem
Hep bir acaba ile durdurdum kendimi
Kimseyi kırmak istemedim
Kimseyi üzmek istemedim
Ben bu kadardım fazlası yok
Çabam bu kadar
Duygum bu kadar
Sevgim
Ama yok orda dur
Sevgim dağlar denizler kadar
Fakat
Bana kalbim yokmuş gibi davrandılar
Bana kalbim yokmuş gibi
Kalbim yokmuş
Kalbim
Artık konuşmuyorum öyle
Her aklıma geleni söylemek havanda su dövmek gibi
Artık gülmüyorum da
Gülmek için sebeplerim de yok
Dinliyorum sürekli
Susuyorum
O zaman kimse karışmıyor
Görünmez oluyorum
Aynalar görüyor bir tek
Ben aynalara güveniyorum
Yalan yok
Beklemek var ümit etmek savrulmak
Ama yalan yok
Kalbim de yok öyle dediler gidenler
Gelenler ezip çiğneyip gittiler
Sormadılar
Nasıldım bilmiyorum
Sorsalar cevap veremezdim
Sevmediler
İyi ki de sevmediler
Ben çok sevdim
Ben çok düştüm
Elimden tutmadılar
Geçip gittiler
Çünkü onlar birer yolcuydular
Aşkı mukabili biraz biraz kaldılar
İşleri bitince
Yanlış yazılan bir kağıt gibi buruşturup attılar bir kenara
Bana kalbim yokmuş gibi davrandılar
Bana kalbim yokmuş gibi
Kalbim yokmuş
Kalbim
En çok acıyan ağrıyan sancıyan kalbim
Concor10 sever kalbimi
Cardura xl8 carum yada coveram
Bir tek onlar sevdi kalbimi
Gitmediler kaldılar
Kalbim bir gece yarısı durana kadar.

Sefa ÇELİK