Kalbim Suya Gül Şiiri - Ercan Cengiz

Kalbim Suya Gül

kalbim suya gül / yüzünü saklama güneşten
su ki yetişmek için o yanık toprağa
kırk yerinden çatlatırdı kayayı

kütükte nüfus memurundan kalma
devranın en belirgin kara sayfası
gün sıfır / ay sıfır yazılmış
Qeko’nun hanesinde kuru yazı
memur bilmez Qeko’yu
bilmez kaç mevsim kaç bahar
kaç kara gün ederdi bir yıl

bozuktur düzen / başıbozuk sarı mavi baş
kandırır durur geceyi / zulmün en koyu adresi
ölüye çarpar memurun kalemi
mürekkep dökülür harflerin kuyruğundan
dağılır gider kan damlar gibi toprağa
sene 1938 / iki yüzden yirmiye düşer
Qeko’nun köy hanesi
hane başı on can / on fakir insan barınırdı
on kimsesiz / on masum
yollar tutulur önceden
geçitlerde karakol / içinden keklik sesleri

göğü köreltmiş duman düşer dağlara
su kendine ağlar toprak kendine
gök boşaltır durur içini / orman yanar can cana
taş yığılır fidanın üstüne
kim arar yakını uzağı / kim bulur öleni
koç başı yok başında

sürgün üstüne sürgün / acı üstüne acı
yürek yüreğe atar durur
kalbim tut toprağı / çatlamasın
sel götürürken kemiği

gün günü, yıl yılı ezer de geçer
acı acıya kaynar, hece heceye
kör zaman ölür insandan önce
tanklar yenilir toprağa

kalbim suya gül / yüzünü saklama güneşten
güneş ki tek sığınağım evim ilacım
var git aya sor, yıldızlara / çiseleyip duran yağmura
kaç zamandır anası atası Dersim’in
büyütür de yad ellere sürgün verir
uçurumlarda genç kızlar
sütten kesilen bebeler
arkasında parçalanmış kaç yürek
kaç tutam saçla
doğumla kapatır ölümü
sırtta kuyuda gözü açık
Munzur’a bakıp ah çekmekte
kalbim suya gül / yüzünü saklama güneşten

Toprak Tutsun Külümü