Kalbim seni yaşarken güzelleşti

"Seninle hiçbir zaman yan yana olamadım, ama kalbim hep seninle yaşadı; bu da bana bir ömür yetti."

Yıllar boyunca aynı bankta oturup seni uzaktan izledim. Elindeki kahveyi tuttuğun parmaklarını, gülümsediğinde yanağında beliren o minik gamzeyi, saçlarını rüzgâra bıraktığın o anı ezberledim.
Sen, beni hiç görmedin. Belki yanından geçtim, belki aynı kitapçının raflarında aynı sayfaları çevirdik, belki aynı yağmurun altında yürüdük, ama sen beni hiç fark etmedin.

Olsun.
Çünkü ben seni sevmeyi, seni yaşamaktan daha çok sevdim.
Senin sesini duymadan, adını bir kere bile söylemeden, varlığınla hayatıma anlam kattım.
Kalbimin bir köşesine seni yerleştirdim, kimsenin ulaşamayacağı bir yere.

Yıllar geçti, sen başkalarını sevdin, güldün, üzüldün, belki evlendin bile…
Ben sadece izledim.
Ve sen hiç bilmeden, sana yazdığım onlarca mektubu yırtıp defalarca baştan yazdım.

Ama en güzelini hiçbir zaman yollamadım. Çünkü bilirdim…
Sonsuza dek uzaktan sevenler, en çok içine yazanlardı.

Ve şimdi bu kitabın son sayfasında sana sadece şunu bırakıyorum:
Ben seni hiçbir zaman yaşayamadım ama kalbim seni yaşarken güzelleşti.
Bu da bana bir ömür yetti.