Kalbim Savaşta Şiiri - Aşkı Harun

Bir zamanlar aklım askerdi,
kalbim komutan.
Ben “dur” dedikçe, o “git” dedi
ve ben yine kalbimin emrine uydum.

Bir gülüşün geçti içimden,
şehir karardı.
Sesin yoktu ama yankın vardı,
suskunluğun bile benden cesurdu.

Beni unuttun mu, bilmem,
ama ben seni bırakamadım,
kendimi bıraktım.
Aşkın içinden çıkamadım,
çünkü orası bendim.

Bazen dua ettim Tanrı’ya:
“Ya sevdir tam, ya söndür bu yangını.”
Ama Tanrı sustu.
Belki dedi,
“Bazı yangınlar adam eder.”

Ve ben anladım,
aşk sadece sevilmek değilmiş
bazen kaybolmakmış,
bazen kendini yakmakmış
birini aydınlatırken.