Kalbim Keskin Bıçak Ağızlarında

Sonra içimin sokaklarına düştüm evsiz barksız;
Kara bir lastik ayakkabı vardı ayağımda geceden.
Ellerimi ceplerime basmışım tıka basa yokluktan;
Umuttan bir kuruş buldum o da hiçbir şey etmedi.
Derdimi anlatacak bir kapı bulup çalamadım;
Aşk aynı zamanda kimin kimsen olmaması demekmiş...

Umutsuzluğun köpekleri kovaladı beni hep
Hatta biri elbiselerimi parçaladı ve düşlerimi.
Ayazlar omuzlarımı kesti ve ellerimi bileklerimden.
Keskin bıçak ağızlarında yürüdüm oradan oraya;
Canımın yangınlarında buz kesti bedenim.
Duvar diplerinde büzülüp kaldım bir poşet gibi.

Eğilip kaldıramadım kendimi düştüğüm yerden.
Rüzgarlar saçlarıma tozlar yığdı, kışlar kar.
Kirpiklerime ıslak kelimeler astım, hiçbiri de kurumadı.
Kalemimin içindeki siyah gözlerinden damladım
Dağ bayır demeden, göl göl, deniz deniz.
Onca yol gitmeme rağmen yine de kavuşamadım sona.