Kalbim İcralık Şiiri - Hayrettin Taylan

“Hayatım´dın hayatın´ı mahvettin.
İnsanlığım´dın insanlığından eser yok.
Nefesim´din solunum yolları tıkalı.
”Sevdiğim” derdim ne kadar yalan söylemişim...”

Masum bakışın vardı sen bakarken içimdeki tüm yabancı ışıklar sönerdi.Gözlerinin feri,sözlerinin eri,özlemlerinin nuru başka renkli gözlemlere alırdı.
Sarıldığında o titreyişin bam tellerimi koparırdı.Sevgisinin telleri kopmuş bir elektrik gibi titrerdim sıcaklığında.Gülücüklerin batırırdı güneşi, gözlerin yeterdi geceme.Gamzem okunurdu sinemden.İliklerime kadar hissedişin şavkı vururdu her anıma.
Di’li geçmiş zamanlı anmalarda yaşanmışlık kendine ağıtlar sunuyor sensizliğin mezarında.Sana dair her şeyi bırakmışım geçmişin herzelerine.Her zerren bende zer olmuş yazı olarak diziliyorken,hayatım insanlığım nefesim sevdiğim,ulaşamadığım son dağım bir bir sonsuzluğa sobeleniyor

”Veda” kısa bir kelime eylemi zor..
Öznesi belirsizken yüklemine çare yok...” Özne olarak özüne kadar tümleçler hatta belirgin nesneler yakınlaştırdım yüklemine. Vurgulanan öğe oldum yüklemine.Çekimli bir filin geçmiş zamanlarında amanlarımı duymadın.Ahlarımın gelecek zaman çatısında edilgin kaçışlar bıraktın.
-”Veda” kısa bir kelime eylemi zor…” demekle ,yazmakla vedaların busesi bitiyor mı ki?
Hasretin günlerin alacasına asi bir renk olup kuartetlerim seni yeniden kazanmanın sınavı için gelişim içinde kalıyor.
Gözyaşlarının karaladığı kirpiklerinin sağdığı ömrümün temiz odalarında kırgınlık umarsız ummanlar sıralıyor.Ben ile sen arasındaki Antarktika hangi sıcak musonda eriyecek bilmiyorum.
Bir ömür yeni küresel ısınmanın değişimini beklemek kolay mı?
Yaşanmış kırgınlıkları özetler aşkımız.
-Hani en büyük iki aşıktık,seni istemeye geldim verdmediler.Biz de kaçmıştık.Yıllarca çocuk özlemi çektik,bir türlü çocuğumuz olmadı.
Bu aşkın meyvesi yoktu, bu aşk cepten yiyordu.Cepte dayanamadı gidip yakın akraba çocuğunu alarak yamaladık aşkı.
Ve biraz mutluyduk,aşk güneşini kaybetmişti.Ay ışığı ve yıldız gülümsemeleri yetiyordu. Bir gün evlatlığın okulu yüzünden birbirimizi ilk kez kırmıştık. Ve o gün,benden, yıllarca başını koyduğum omzumdan çekip gitmiştin gelgitlerine.Yakamozlar şahit olmuştu, üstelik ben neon ışıklarında seni beklerken, sana ağlarken. Herkes araya girmesine rağmen tam 27 yıl ayrı yaşamıştık. Aşk buydu.Sevdiğine kırılmak bu kadar uzun sürmeliydi.Mecnun’dan daha büyük bir aşk dersi vermiştik.Ve ölümünü öğrendim 27 yıl sonra.Seninle buluştuğumuz pınara gittim,bir tas soğuk su içtim,senden sonra iki saat geçmemişti.
Evet, iki saat sonra,onun acısına dayanamamış o da ölmüştü.Mezarları yan yana,yarın aynı Kevserlerden yıkanacaklar…
”Veda” kısa bir kelime eylemi zor.. değil mi vedalım.
Kilometreler bile değil uzak kalışların.Aklımı,hislerimi işgal eder yalnızlığın.Ruhumu cehennem ateşi bile yakamaz oldu.
Yankın düşer yanık gönlüme, şavkın üşür düşlerime.
Sözcelerin gözyaşlarınla yamaladığın göğsümde zinzirlenir, paslanır içimdeki kırmızı hevesler. Volkanın ağzından,sönmüş umutlarımın ışığı belirir.Yüreğindeki bir zerre gelişin alevi canlandırır içimde sönmeyen her an büyüyen senli yanardağımı.
Akan lavları izler gelecek zamanın yakarışları. Lav ırmağında balıklar yerine oltam sıcak bekleyişlere takılır.Yakamozların yaşanmışlığa aklandığı duru güncelerde adının son harfinde elemlerim de yanıp akar.Beklemeler,birkaç dakikalık bir slayttan sonra müzikli bir vedanın bangısına uçurur ve kalırım hecelerinde.
Bir sevda çocuğu olarak yeniden yüreğinin parklarında,atlı karıncana biner,düşer düşlerim, kanar özlemlerim sen hala gelmemişsen bil ki sen de sorun var vedalım.

Sıkıldım tüm oyun içre oyunlardan.Yapmacık tavırlar arkadan iş çevirmelerden..
Tam oskarlık bir oyunculuk..Ayakta alkışlanmalık senaryolar…Bu son filmi birlikte izlemiştik sıkılmış gibi değildin.Ben yazmıştım, ikimiz oynamıştık, filmin sonu bitti.
Her film gibiydi sonlarımız,kavuştuk,yaşadık, yaralandık; ama gişe rekorları kıran sevdamızın başka galalarında bir veda senaryosu yazmıştı hayat bilemedik vedalım