Kalbim Halepte Kaldı Şiiri - Sami Gök

(1.Bölüm)

Söyle, aramasın ellerin,
Sol göğsümdeki kalbimi.
Yok yerinde,
Kalbim Halep’te kaldı.
Halep’te bir sürmeli göze kandı.
Bir yarısı Halep’in orta yerinde,
Babul Faraç’ta,
Öteki yarısı,
Halep kalesinin burcunda,
Asılı kaldı.
Söyle, aramasın ellerin,
Yok yerinde kalbim.
Kalbim sıcak yerde kaldı,
Halep’in tarihine daldı.
Halep’in orta yerinde,
Zekeriya Camisinin avlusunda,
Uzun bir düşe daldı.
Bu iş uzun sürebilir,
Buralara gelmeyebilir.
O avludan çıkmayabilir.
Sorma kalbimi.

(2.Bölüm)

Halep’in ortasında,
Zekeriya Camisi.
Fakat en önemlisi,
Caminin ortasındaki avluya,
Geniş merdivenlerden inerken,
Çevreye bakıp düşünürken,
Çıplak ayaklarının yandığını,
Mermer sütunlara dayandığını unutursun.
Eğer inanıyorsan tanrıya,
Onu orada bulursun.
Gergef gergef altın işlemelerinin arasında,
Unutursun her şeyi.
Bedenini.
Unutursun çıplak ayaklarının,
Beyaz mermerde yanışını,
Kaldırabilirsen başını,
Görürsün emeğin haykırışını.
Emek en hünerli ellerde,
Altın sırmalarda, beyaz mermerlerde,
Neler neler yaratmış.
Bir de,
Zekeriya Camisinin çeşmesi,
Çölde yanan kuşlara su vermesi,
Görmeye değer.
Düşünebiliyor musun?
Çölde, kızıl günde susuzluğu.

(3.bölüm)

Ah Halep!
Her sokağı baharat kokan şehir,
Yüz yıl evvel,
Dedemden dinledim seni.
Oysa şimdi gözlerimle gördüm heybetini,
Zekeriya camiini,
İdamların yapıldığı saat kuleni,
Çevresi sularla çevrili kaleni,
Kalenin burcundaki müzik şölenini,
Hıristiyan mahalleni,
Hamit Paşa Attar külliyeni,
Görünmez ipek ibrişimlerle,
Bağladın beni,
Dört köşeli,
Altın işlemeli Abbara minaresine.
Ne diyebilirim gerisine?
Sözüm bitti benim.
Fakat son kez,
Şunu söyleyebilirim,
Yüreğimi göğüs kafesimden,
Çekip çıkarırken,
Duymadım senden ayrılırken,
Duyduğum acıyı.
Ne olur, bağışla beni.

22.09.2010/HALEP-SURİYE