Kalbim Evvelde Şiiri - Nurullah Arafatoğlu

Kalbim evvelde
Kalbim, hüznün bittiği yerde
Geniş sofalı konakların içinde
Kulaklarımda hâlâ tulumbasındaki suyunun sesi
Annelerin el işi yaparken sohbete tutuştukları gölgesinde,
Çınar ağacının kol kanat gerdiği avlusu,
Gözlerimin önünde...

Kalbim evvelde.
Kalbim, bıyığı terleyenlerin "adam" olduğu yerde.
Cumalara başka uyanan, sahurlara başka...
Köstekli saat taşıyan dayıların yan cebinde.
Yüreği Tûr'un ateşinden bir kor,
Solun sağ ile birleştiği yerde.
Devrimci gençlerin takunya seslerinde.

Kalbim evvelde.
Kendine kıymet veren kadınların ülkesinde.
Onlar ki bir sırlı inci, derya içinde...
Bazen zahir olmayı dileyen, odaları içinde...
Yıllarca bekleyip buhulu bir camın gerisinde
Sevdasına mühürlü mektubunu tutarak ellerinde,
Bürünmüştür kapkara zarflarına,
Gönlünün sırları aşikar olmasın diye.

Kalbim evvelde
Bayramlık giyen çocukların gözlerinde
Geceden yatağa serilmezse yakışmayan,
Ütüsüz giyilmeyen elbiselerde...
Bayram sabahı dönencenin geldiği mahallede
Döndüren oymuş gibi sanki cihanı,
Her turda bir elveda bıraktı kapı önlerimize.

Kalbim evvelde.
Mavi bir dönencenin eteklerinde...