Kalbim Dolaşık Şiiri - Sevgi Gül İlkan

İnsan küle döndüğünde soğurmuş dünyadan.
Kül kül savruldum rüzgara ve kaldırımlara.
Yürürken yüreğimi dizlerimde salladım;
Dizlerim beni kucağında taşıyan annem.

Bulutlar da beni avutmaya çalıştılar;
Oysa içime sığmayan okyanusta yandım.
Yağmurlarla nasıl ağlanır bana sorun;
Gözlerinden yağmuru sildiğini sanırlar.

Ki ben uzun bir çile ördüm kaldırımlara.
Ölmüş annemin ıslak dudakları üfledi
Diz kapaklarımın dinmeyen gözyaşlarını.
Dizlerim beni kucağında taşıyan annem.

Göç etti insanlarım, kollarım ve dostlarım.
Çift çift ölürmüş insan mahşeri yalnızlıkta;
Gömün beni en ıssız yerlere ve yüzüne.
Ki ben uzun bir çile ördüm kaldırımlara.

Ben bu şiiri yazarken garip bir hal aldım.
Şiirimin saçları dolaşık, kalbim dolaşık.
Bağrımdaki sancıya bir türlü ad veremiyorum
Oysa büyüyüp boyumu çoktan aştı acım.