Kalbim çakra'da Şiiri - Osman Oztürk

Bir bulut deniziydi belki,
Bir rüzgârdı beni savuran,
Temmuz sıcağında beni yollara düşüren,
Belki de Karadeniz'e duyduğum hasretti, özlemdi,
Yeşil dağların yamaçlarında gördüğüm köyler,
Birer parçamdı sanki.

Dağ yollarında ağır ağır giderken,
Geride kalan her köy benim için gurbetti, hasretti.
İnanamadım gözlerime,
Yeşil vadinin arasında
Sessizce beni karşılayan
Gizemli Çakraz'ı görünce.

Yeşillikler içinde saklanmış,
Sevgililerin gelişini bekliyordu kumsallar,
Yarı hırçın dalgalar okşuyordu,
Güneşin altında ışıldayan kum tanelerini,
Deniz salınan gelin gibiydi,
Köpükleriyle salınarak gidiyordu, karşı yakaya.
Kıyıya çarpan dalgalar,
Her gel git,
Yüreğimden bir parçayı, koparıp gitti.

Hüznün ellerindeyken yüreğim,
Tutsak kaldım maviye,
Çakraz' a çarpıldı kalbim,
Kumsalı kucaklıyordu mavi deniz kıyı boyunca,
El sallıyordu görenlere,
Davetkâr bir dilber gibi.
Yeşilin içinde laciverte çalan
Çıldırtan mavi.

'Bir dahaki sefere yüzeceğim kollarında'
Dedim, içimden.
Koklayasım geldi yosun kokusunu,
El değmemiş bakirliğine bayılıp kaldım.
Ilık ılık esiyordu rüzgâr,
Sevgilisine kavuşmayı beklercesine,
Sessizliğinden şarkı söyleyerek.
Göz gözü görmüyordu yollarda Sisten dumandan.
Tarih akıyordu her köşede,
Tahta cumbalı, gül bahçeli, Güzel evlerde.