Kalbim Şiiri - Mehmet Cahit Kuzu

Benim kalbim artık bazı şeyleri kaldıramayacak kadar yaşlı.
Üşengeç, yorgun, bezgin…
Hatıraları taşımak için omzumu seçmişim iyi ki.
Geçmişi de omzuma yüklemiş hayat, iyi ki.
Keşke sen de yalnızca bir hatıra olsaydın diyorum bazen, anlıyor
musun?
Geçmiş olarak kalsaydın.
Yani keşke kalsaydın sevgilim. Duyuyor musun?
Omuzlarımda olsaydın. Kalbim çok yaşlı, kalbim çok yaşlı.
Kalbim. Kalbim…
Sen, benim kalbim,
Hani sen kalbimde kalmışsın ya belki,
Keşke onu da alabilseydim omuzlarıma.
Benim omuzlarım kuvvetlidir, yağmurun başını taşıdı zamanında.
Onu bile taşıdı yani sana mı çok gelirdi?
Yani benim omuzlarım dünyayı taşıdı yağmurdan başka,
Onu bile taşıdı yani, sana mı az gelirdi?
Ben artık halledemiyorum.
Benim herkese yeten kalbim, bak bu cümlede bana az geldi.
Şimdi sana gel diyememekle, kalbime gitti diyememek aynı çizgide.
Buradasın biliyorum. Beceremiyorum seni alt etmeyi biliyorum.
Eskidendi gücüm, eskidendi beni sevmelerin.
Geçti sevgilim. Geçti gülmelerimiz, geçti ölmelerim.
Konu bütünlüğünü yine bozmak gibi olmasın ama,
Sokak köpekleri adına senden özür dilerim.