Kalbim Şiiri - Ertuğrul Bolten

Uyku, gözlerime veda etti, yüreğimle sırdaş şimdi.
Yüreğim, kan revan için de duygu katili olmuş.
Sordum? neye bulaştın sen? Kime kötülük ettin?
Güldü...
Kan kaybın dan öleceksin be adam dedi, utandım.
Meğer, kanayan yaralarıma derman olurmuş...

Uykuyla aramız iyiydi severdik birbirimizi.
Hiç işine karışmazdım hep saatin de gelir giderdi.
Sordu gözlerim: Beni ihmal ediyorsun artık,
son günlerde beni ne den terk ettin?
Uyku birden döndü sus be aptal!...
Hep kendini düşünüyorsun.
Sen, yorulmuş bir yüreğin halini ne bilirsin .
Gelirim elbet ama yüreğinin bana, daha çok ihtiyacı var.

Haklıydı hepimiz belli ederdik duygularımızı da...
Yüreğimiz her koşul da güçlü kalmaya devam ederdi.
Herkes her şeyi yaşar, herkes her hatayı yapar,
bütün suç sana kalırdı.
Yok yürekten sevdim, hay seven yüreğime tüküreyim,
Hepsi senin suçun, kahrolası kalbim !!!...

Ey... merhametini sevdiğim yüreğim.
Ağır yaraların hedef tahtası.
Sefil bedenimin, yorulmak bilmeyen ağır işçisi.
Aşk'a da, adamlığa da, kavgaya da
liderlik eden gizli kahramanım.
Sende yorulurmuşsun demek.
Senin de şefkate ihtiyacın olurmuş.
Ne olur affet bilemedik.
Yalan dünya bizi de esir almış.

Görüyor musun hepimiz sana kayıtsız kalmışız.
Çok kızdım onlara, hepsine tek tek hesap sordum.
Çok üzüldüler ve anlattılar...
Ellerim, kollarım ihanete uğramış susmuşlar.
Ağzım, dilim yalan sözlerin etkisi altında kalmış,
senin anlamadığını sanmışlar.
Gözlerim isyanlar da fragmanlara aldanmış,
esas filmler de kahrolmuş sana söylemeye korkmuşlar.

Bu bahaneler sonucu değiştirmez biliyorum.
Sen den saklamaları da bir anlam ifade etmez,
zaten hepsini biliyormuşsun.
Onların yaşadıklarının tüm cezasını sen çekmişsin.
Sen bu kadar ağır yükü nasıl kaldırdın.
Hiç belli etme den nasıl böyle yaşadın.
Meğer hepimiz için çırpınıp durmuşsun.

Utanıyoruz, seni unutmuşuz çünkü...
Seni hiçe saymışız.
Hepimiz saçma sapan bahanelere sığınıp,
sana hiç bakmamışız.
Öyle ya, bizlere yaşam gücünü sen verdin.
İçimiz de hiç susmayan sesinle,
güldürdün, coşturdun, özlettin, ağlattın.
Mutluluğumuz için yanıp tutuştun.
Bizi hiç bırakmadın affet bizi kalbim,
Affet her hatamız da suçladığımız kahramanım.
Affet... Affet...Affet...