Kalbi olmayınca! Şiiri - Mustafa Cilasun

Biliyorum,
Bazen söz anlatmanın zorluğunu,
Kalbi duyarlılık olmayınca, ruh bizarlığı soluyunca!

İşte o vakit,
Kelam etmek şart olduysa,
Hüznün burukluğu kalbi yoruyorsa hissederek söyle!

Zihni
Bulanıklık karşısında,
Halin sahibi çaresizliğe gark olunca sen var git yoluna!

Sesler
Mütemadiyen duyulsa da,
Göz bakmaktan kamaşsa da neye yarar kalbi olmayınca!

Bazen,
Sahibince karıştırılıyor işte,
Yürekle kalp aynı kefeye konuyor bilinmeyince nedense!

Bu zaviyeden,
Nazar edilince, hissedilse de,
Akıl sahibine nefsi tuhaflığıyla marazlar geçit vermez yine!

Dil aşk dese,
Yürek mütemadiyen ritme girse,
Ruh, kendi ikliminde solgun ise, ötelerde idrak edilmeyince!

Bir düşün,
Şart olan muvazene nerede,
İnsan kimliğinde, hislerin renkleriyle ve zevkin keyfiliğiyle!

Kul olmak,
Lisanen zikredilse bile,
İnkişaf kim ile aşkın mefkûresiyle, kalbi inşirah serinliğiyle!

O zaman,
Ruhi serencamın tiziyle,
Her bir yanından nedamet sökün etse de, kalbin dirliğinde!

Her şeyi,
Merak etme, gereğince,
Nefeslerin müddetince, aklın bilgiyle, idrakin ise tecrübeyle!

Kitabı celil,
Evrensel bir beyan ise,
Kul olmak nasibin hükmüyse, sabır ve kanaat benim nefesimse!