Kalbi Mavilim Şiiri - Arman Marazyan

A benim kalbi mavilim.
Yazdığın son mektubu iç çekerek,
Birazda gözlerim nemlenerek okudum...

Kalem tutan kırmızı ojeli parmaklarını kırılır korkusuyla naifçe tutup,
Ellerini doya doya içime çekerek öpmeyi o kadar çok isterdim ki,
Kalem utanırdı eline dokunmaya...

İnan sensiz buraların hiç tadı yok.
Fidanlar toprağa küsmüş.
Açan güller soluyor seni görmeyince.
Kuşlar güneyden gelmedi henüz sanırım yokluğunu hissettiler.
Güneş bile artık doğmak istemiyor.
Fotoğrafçılar buraların o muhteşem günbatımını çekemeyince veryansını basıp gidiyor.
Yakamoz belirince deniz hırçınlaşıyor, deniz dalgalınıyor, deniz deliye dönüyor turistler sahilde oturamıyor.
Cırcır böcekleri sus pus.
Ateş böceklerinin ışığı sönmüş.
Önüne gelene çarpıyor,
Ateş böcekleri ölüyor.
Etraftaki inin cinin topu santrada hakemi bekliyor...

En çokta beni zorluyor buralar.
Sanki gidişini ben istemişim gibi...
Kasımpaşa canavarı gözüyle bakıyorlar bana.
Zaten Selamı sabahı da kestiler benden.
Bir kaşık suyu bile çok görüp,
Bir damla suda boğarlar beni biliyorum...

Benim derdim bana yetmiyormuş gibi,
Özlemin ayaklarımdan başlayıp,
İliklerime kadar kemirmiyormuş gibi,
Bir de kıvır kıvır dans eden saçlarının kokusu burnumda tütüyor...
Bir tane saç telin olsa elimde, koklasam,
Son nefesimi vermeden ölürüm inan.
Paylaşamam çünkü o cennet kokunu kimseyle...
Kıskanırım.
Kızarım.
Aksiliğin kitabını baştan yazar,
Mecali olmayan yüreğimle dünyayı ayaklarından asarım...

Şeffaf demir parmaklıklar izin vermiyor geleyim yanına.
Ne eğiliyor ne bükülüyor.
Ne de firarıma göz yumuyor.
Ben gelemiyorum kalbi mavilim.
Bari sen gel.
Çıkar beni bu yalnızlık kodesinden.
Bayramım bayram olsun iliğime kadar.
Yeni doğmuş bi bebek melekliğiyle sarılsın kollarım sana.
Dudaklarım nasibini alsın alın terinden...