Kalanların Şiiri Şiiri - Muhammed Mehmet ...

KALANLARIN ŞİİRİ

Bu firar bu firak sonrasında
Gönlümün semasından
Yüzyıllarca uzağa giden allı morlu turnalar
Ebemkuşağındaki tüm renkleri de götürdüler
Bana sadece hüzün, elem içinde al kaldı

Alnımda ıssızlığın kitabesi yazılıyken
Çeşit çeşit gülümsemeler,
Mutlu portreler çizdiğim fırçalarım yok artık
Hepsi seninle bilinmezliğe gittiler
Bana, hüznü karakalem çizdiğim tuval kaldı

Tüm notalar kayboldu
Kirpik uçlarıma bıraktığın sessizlikte
Tüm ezgiler sazlar mızraplar…
Dinlediğim son suzinak şarkıdan
Sustukça inleyen, gönlü kırık bir kaval kaldı

Tutulan kameri haldaş eyleyip
Yıldızları seyrettim takvimsiz gecelerde
Çıkmayan rüyalarımı bıkmadan usanmadan tabir ettirdim
Gözlerimde Hamel burcu
Gazetelerde hiç çıkmamış yüzlerce fal kaldı

Ardın sıra ulaklar saldım
Hiçbir iz kalmadı senden firari bir bakış bile
Yüreğimdeki yaylaklarda baktığım
Gözüm gibi baktığım doru taylardan birine binip gittin
Hatıra diye düşürdüğün kırık bir nal kaldı

Hüznüme hüzzamı ekleyen
Neydi bu kulağımdaki ney sesleri
Neydi sebep bu dört nala gidiş nereyeydi
Tıkadı hançeremi art arda sorular, ünlemler
Tutuldu şakıyan bülbül ölene dek lal kaldı

Ardına şerareler serpiştirerek gittin
Sam yeli uğradı kapıma
Yaktı kavurdu laleleri, cezayir menekşelerini
Yedi düvele mesel oldu halim
Renk ahenk gülistandan yalnız kuru bir dal kaldı

Yüzyıllardır hüküm sürdüğü çölü terkedip
Yerleşik hayata geçecekken gönlümde yaşayan oba
Söndürüp ateşini, tek tek söküp çadırlarını
Yükünü yüklerken kızgın buğralara
Yüreğim ızdırap ezgilerine mahal kaldı

Benimki yalnızca ağlamaklı bir serzeniş
Sövgüler yakışmaz bana
Beddua bile etmeyeceğim ardın sıra
Ama adın gibi, sözlüklerden sildiğin adım gibi bilmelisin
Bunca eza dan sonra sanma sana ikbal kaldı

Senden bana bir şey kalmadı desem de
Kurudu tüm denizler çölleşen bir kumsal kaldı
Bu marazi sevdadan sıyrılıp
Maveraya açılmak için kırık bir sal kaldı
Herşeyin sonrasında
Adıma dikili, çölde yalnız bir balbal kaldı

Muhammed Mehmet GÜL