Kalanlar Şiiri - Yavuz Baki Dicle

Kendimden sonraya bakıyorum şimdi,
Avucuma düşüyor acının külü
İnce bir karanfilde tiz buluyorum
Gömleğimde eskiden kalma bir kan lekesi
Sehpada pas tutmuş ayna
Duman olup uçuyor sözlerim
Koca bir kuyuda yalanlar karanlık ve soğuk
Ürkek bir at sürüyor beni
Hasatta yıkılıyor heykelim
Güneşe dönüp bakınca avuçlarıma düşüyor korku
Fotoğrafının yüz kısmını kestim ve cebime koydum
Artık görmemeliyim o gözlerini
Her oturuşta başka bir sevgili oluyor sigara
Ne var ki çayla birlikte bozuyor beni
Yine seni ve yine seni itiyor avuçlarıma
Korku oluyor tekrar kır saçlarımdan bir bir çalıyor esmerlerini

Ve zaman tırmıklıyor tenimi çizgi çizgi derine iniyor demirler göğsüme sonra da kalbime
Kaç yıl geçti kim bilir, saçımdaki aklardan da kalmadı çöl oldu vücudum kurak ve çatlak
Oysaki ne çok sevmiştim turuncu ojeni
O da siyaha döndü şimdi tıpkı gözlerime düşen karartı gibi.
Sanki yıllar geçti ben ben olmaktan sen de karanfil olmaktan vazgeçtin
Ama sadece 4 gün geçti
Artık yaşlı diyorlar bana asırlık adam gibi
Üç beş gün, üç beş gün her senemi çaldı benden

Sen değildin beni yaşatan ve sen değildin beni hayata bağlayan
Ya peki kimdi beni hayattan koparan?
Demek ki sendin beni yaşatan ve avuçlarıma bu korkuları koyan.

Her kalbin sözü zaman ve yine zaman, her şeye derman zaman neden bana değilsin derman?
Sadece acı acı acı....