Kalan Kendime Dair Şiiri - Keziban Saat

Buruk bir hava soluduğum…
Hayat hiç olmadığı kadar soğuk…
Camlarım şimdilerde buğulu,
Tıpkı gözlerim gibi…
Odamın neşesi seninle beraber göçüp gitti…
Turuncu karton hiç bu kadar öksüz değildi,
Kalp ağrılarım yok artık,
Acıtan sancıtan,
Senin de kalbine dokunan…
Yalnız konuşmalarım var nükseden,
Senden sonra bana kalan…

Eskiden,
Bir kağıt tutuyordum baş ucumda bir de kalem…
En çok mutluluklarımı yazıyordum…
Ben, hep seni yazıyordum…
Oysa ben en çok kendimi tanıyordum.
Şimdilerde,
Sebepsiz ağlamalarım duruyor boğazıma…
Mürekkep oluyor gözyaşım,
Dilimin söyleyemediği anlamlar doğuyor geceye…
Kara bir kağıt oluyor gece,
Yıldızlar kenar süslerim…
İç çekişlerim cümlelerim…

Silinmiyor ki yazılanlar, yaşananlar ……
Bilirim yanlışları karalamayı seversin,
Hatalarını karalamaya cesaret edebiliyor musun?
Bilirim sen en çok hiçliğime varlık vereni seversin…
Bilmiyorum ki beni de hala seviyor musun?
En çok anlamsız bakışlarıma gülersin…
Anlamsız bakıyorum gökyüzüne, yine gülüyor musun?
Mutluluklarımı biriktirmez oldum gidişinden sonra,
Mutlu geçen bir günümde olmadı bilinen…
Rüyalarımda mor bisikletli kızı görmez oldum,
Mavi umutlarını da peşine takıp, seninle çekip gitti…

Yaşayamazsın, yaşayamam derdin ya,
Ben hala yaşıyorum inan,sen yaşamasan da…
Sensiz cümleler öğrendim gidişinden sonra,
Seviyorumları söylemek değil marifet,
Tüm kalbimi sevgiye adamayı öğrendim…
Keşkeler yok lûgatımda,
Tüm pişmanlıklarımı çıkardım hayatımdan,
Sitem etmiyorum artık…
Öğrendim kendimle yaşamayı…
Öğrendim rüyaların uykuda kaldığını…
Öğrendim, en çok sevenin acıttığını…
Öğrendim,gitmek değil de kalmak ne demek…

Gidişinin ardından öğrendim ben her şeyi,
Nasıl sevdiğimi,
Neden sustuğumu,
Hıçkırıklarımın sebebini,
Susma dedikçe neden sukuta kaçtığını,
Suyun rengini,ateşin can alıcı yakışını,
Taşın kalbimden daha sert oluşunu,
Hüznün tadını,gecenin yalnızlaştıran dostluğunu…
Sensiz olan her şeyi yeniden bildim,
Sensiz yaşadım bunca zaman…
Ve sensiz yaşayabiliyorum şuan…….