Kalan Kazanır (dost dediğin)

dostluk bir kelime değil,
bir mesafe meselesi.
kim yanındaymış,
kim üstünde oturuyormuş —
zamanla anlıyorsun.

her “kanka” diyen,
yarana merhem olmuyor.
bazısı yaranın kendisi.

birileri giderse hayatından,
üzülme hemen.
belki de gerçek seni,
o yokluğun içinde bulacaksın.

bazı dostluklar boğar,
çünkü paylaşmaz - yarıştırır.
seni değil,
senin düştüğün anı bekler.

“ben senin hep yanındayım”
diyenler…
çoğu, ilk sendeleyen adımında
arkanı dönüp giden oluyor.

sadakat, zor zamanla test edilir.
ama o teste kimse kalmak istemez.
çünkü gerçek dostluk,
karanlıkta belli olur.
ışıkta herkes parlak zaten.

insan bazen
kırılmaz;
açılır.
ve içinden çıkanlarla yüzleşir:
kim dosttu,
kim alışkanlık.
kim destekti,
kim yük.

bazı arkadaşlıklar,
banka hesabı gibidir:
sadece yatırdığında çalışır.
ama bir gün fark edersin:
sen hep yatıran olmuşsun.

ve bir gün silersin herkesi.
listeler kısalır,
sohbetler sadeleşir,
çevren küçülür ama…
kalbin büyür.

çünkü gerçek dost
sayılıdır.
çok olan,
genelde ses yapar;
değer değil.

artık sessizlikte yürüyorum.
yanımda koşan yok,
ama çelme atan da yok.
ve bu bir kayıp değil.
bu,
bir kazanım.

bazı arkadaşlıklar biter,
çünkü büyürsün.
onlarsa orada kalmak ister:
küçük hesaplar,
küçük planlar,
küçük düşünceler...

şunu unutma:
her terk ediliş
bir ihanet değildir.
bazen sen terk edersin,
çünkü fazla gelirsin.

fazla dürüst,
fazla net,
fazla “gerçek”.

ve evet,
herkes gider.
ama herkes yokluğu fark ettirmez.
bazısı gider, iç ferahlar.
bazısı kalır, ruh daralır.

o yüzden:
giden değil,
kalan kazanır bazen.

çünkü kalan,
safını belli edendir.
yeri sağlam, yüreği temiz,
bakışı net olandır.

dostluk,
kiminle gülüp eğlendiğin değil.
kiminle sustuğundur bazen.

ve kimse kalmıyorsa geriye?

sor kendine:
"kimse yok mu,
yoksa ben herkesi fazla mı tanıdım?"