Kalan hasan Şiiri - Tunay Bozyiğit Seyduna

" Kalan hasan"..

Kırgın, korkunç ve sebepli.
Bir suç gibi yalın, ortaklığı zul.
Kendine itirafı batıl.
Içine içtenliği dahil.
Sabır, dirhem dirhem ter.
Kan revan sınanma.
Ödün patlaması,
Yüreğin taş gibi çatlaması.
Suskularda boğulma,
Yaşama ahraz kalma.
Karınca emeği,
Kuşun yuva yapışı,
Yumurtanın doğuruşu,
Demirin pas tutuşu...
Dilin diş kesiği..
Boncuk boncuk örülen,
Mahpus ilmiği, imbik,
Tütün kasesi...
Yürek süzgecinde üste kalan şiir.
Şiir:
Dokunduğunu edipleyen
Ilk insan...
Edebiyat aynasının sırrı,
Iki hece:
Evreni rahminde vareden..
Toprak suyun kanlısı,
Yaşam adına bıçaklısı,
Su toprağın kamçısı,
Doğa için bahar hasılısı.
Ana dil, sözcükler kozacısı,
Şiirde ipeksi, ezgide kelebeksi, öylesi ipek böceksi, sabrın çilesi, yaşamı örenisi..
Bir kanat kırıldımıydı kuşta,
Bir diz gözüldümüydü yokuşta,
Yürek yaraysa aşkta,
Ölüm imdat diye çağırılır kurtuluşa...
"Kalan" kalır be Hasanım
Ne bu gitmelerde kelebeklerle yarışta...
Güne çıkardığın türküler,
Hayata kargışta.
Dünya yine kaldı puşta.
Öfke, sabrın yırtığı,
Dilin kemik kırığı.
Namussuz sömürücülere atılan
Sıkılmış emekçi yumruğudur
Hasanım masandaki marx amcanın
Sensiz yokluğudur...
Kara kalem,
Çoğaldıkça eksilen,
yaşattıkça ölen yanım.
Elimin aşkı,
Hünerimin sevdalı dili
Yürek kuşağımı çözen eşkıya,
Bahtım, sürgünüm, kabahatim
Ütopya ahtım...
Kendi silicisini kıçında taşıyanım,
Karam, kalemim
Şiir alemim,
Öykümü bilenim
Ezgimi beleyenim,
Hasanımı kavgada yenenim..
Bugünse, yüreğinden göğneyenim.
Kara kalem,
Bağışla hasanımla beni,
‘Kalan"!
Bak uğurluyor gidenini,
Hayat kırdığı için kalemini..
Kuş uçmaz,
kalem kara kanatlıysa,
Uçar Hasanım müjdeye
Yoldaşlarına haber vermeye,
Hasan geliyor heybesinde türkülerle...