Kalan Şiiri - Mehmet Sabri Demirci

Durdu zaman!
Gülüşler, derman tanımaz hüzünlere kilitlendi
Aç ve tütünsüz geçirdiğim günlerde
Tek katığım, üzerine gözyaşımla hasretini işlediğim resmindi

Bunca kalabalık ve kaos akarken
Bu şehrin sokaklarında
Ben damarlarıma yalnızlık şırınga ediyorum,
Akşamlarımı bir şişe rakıya boğuyorum
Nihayetinde; bir türküyle semah dönüyorum
Ölümümü düşleyerek...

Günlerden sensizliğin bilmem kaçıncı ertesiydi
Yüreğimde bir volkan patladı,
Sonra ormanlarım tutuştu,
Sabahla birlikte ecel gibi bir güneş doğdu gözlerime
Seni tamamen kaybetmenin telaşındaydı
İliklerimdeki soğuk iklimlerin rüzgarları

Mavi bir buluta
Yeşil kokulu bir sevdayı kaptırmıştım
O günden beri küskünüm martılara
Senin yokluğun kara çaldı tüm sevda masallarına
İkrarına kan bulandı
Turnalara selam söyleyen hasret nöbetçilerinin

Kavlimizdi;
Ertelenmesiz bir aşkı sonuna kadar yaşatmak.
Günahsız yarınlara heves etmişken
Cehennemin yangınında kalakaldık
Ne yol, ne zaman kar etti
Bu soluksuz tükenişimize

Oysa böyle mi olmalıydı!
Yazımızı yazan kalem
Bizi asırlık acılara kefil etmiş
Sarhoş intiharlara dönmüş meylimiz
Kısmetimizde tek sevdaya kabul görmüş
Uslanmaz bir yürek varmış
Onun için yalnızlık hep bizden yanaymış
Vurgun yemek bizden yana
Seni deliresiye sevmek, kurşun yemiş kuş kanadında
Varsında ölüm olsun yolumuz
Sana kavuşmak varsa sonunda