Kalan.... Şiiri - Arif Emrah Toyoğlu

seyir defterimde inceldiği yerden kopan
ve yerde birsin gökte kim?
adını ezberledim, ezberim batsın...
gemiler, kalmadı efkar
hayalini üstüme çekip uykuya dalınca
sahil denize vuruyor
ve ilk defa
ilk defa bir mezar senle anılıyor
bu aşk epey battı...
ve fazlaca sabıkalandı be sevda..
diller kaince
civar ve saçların aciz bir kırbaç
yerim yurdum sen..
parmaklarım sen...
kaburgam sen...
ve melodimsin
tırnaklarımı bir işkence faslında
ciğerlerimden söküp
sözlerimden bütün harfleri silen
girdabım
sana artık kim gelecek
içindeyim...
damarlarında dolaşan kan değil
benim çürümüş etlerim
elini kesince acıyan
asıl benim kesikliğim...
artık rüya bile değilim
korkunç ve sabahı tazeleyen
su değil içtiğin benim
ağladığında kim olacak yanağında çırpınan
aynaya baktığında kimi göreceksin
yalvardığında kim seslenecek sana
sustuğunda herşey neden senden konuşacak
seni Tanrı'ya benzettim
şimdi kim seni sorgulayacak
sen nerde yaşıyacaksın
dünya çeperlerinde parçalandı
ya evrende kim oluyormuş
varlık senden başkası değil
sen artık bu söylediklerimin hiçbirini haketmiyorsun
belki ben tutturmuşum
sende kaybettiğim
beni seviyormuşum
sen de kalmadın geride
bu aşk kaldı.........................................
geride...................................................
mavi gözlerinin içinde.........................