Kalamış ta Sonbahar

Yine bir sonbahar da Kalamış ta Fener de,
Yaşananlar rüya mı,gerçekler hani nerde?
Hüzün başlar umudun,tükendiği her yerde.
Anılarla yaşarsın,aklında binbir hece,

Gizemlidir sır saklar,sessiz uzundur gece.
Hayat içinde hayat,iç içe bir bilmece,
Bir türlü uyku tutmaz,sağa sola dönersin,
Sanki hatıralarla,bire bir dans edersin.

Bitmeyen gecelere, teslim olur ağlarsın,
Ardına baktığında,geçmişine yanarsın.
Sisli camın ardından,seyredal Kalamışı,
Yine gönül hasretle,terk etmez yaşanmışı.

Yeni bir gün doğuyor,Kalamış ta Fener de,
Asırlara sır olmuş,çınarlar da ilerde.
Biraz ötede sıra,sıra çay bahçeleri,
Sessiz sakin seyredal,Kalamış ta Feneri,

Ayaklar altındadır,hazanın yaprakları,
Aşinadır Kalamış,beyi ve hanımları.
Görünür denizdeki, pike yapan martilar,
Dalgaların sesinde,kaybolur hep çığlıklar.

Karşılardan duyulur, Kalamışın güftesi
Sanki çıkagelmiştir,üstadın da gölgesi
Yankılanır kulakta,Münür Nurettin sesi,
Böylece sürüp gider,Kalamış efsanesi.

Zahide Handan ERENGİL
4,11,2005