Kalâklarım Şiiri - Eymen Erdem Akça

Bırak beni, ey mevsim, elemli ahvâlinle!
Bunaldım fânilikten beka ararken dâim
Susuz toprak misâli yağmurlara muhtacım
Sonsuzluk güneşiyle olsam zevâle sâim

Ruhumun eyvahları çınlatırken semayı
Korkular kemendinden çekip alsam kendimi
Yürüsem bin ümitle aşmaya mâsivâyı
Yıkıp târ u mâr edip nesc-i nefsî bendimi

Kurb u bu'du unutup gerilsem rızâ diye
Ebed kervanlarına katılsam îmanımla
Başa gelen her bela bu cana sezâ diye
Saçılsam huzûrunda eşk-i bâr zamanımla

Dergâhına yüz sürmek visal dakikalarım
Huzûr-u Kibriyâna yakışmadı bu kemter
Hele tahiyyât dolu anlar şâhikalarım
Her ' şehâdet ' ânımda yanar kirli bir defter

Ne bedbaht bir köleyim isyanlarım dağ gibi
Utancımı sen anlat dilim susar, ağlarım
Gönlüm sanki harp yeri kızgın yanardağ gibi
Lütfun kahırdır bana, kahrınla can dağlarım

Dualar şu yüzümün kirini temizler mi?
Pisliklere bulaşmış elin diyeti ölüm
Senden gayrı hayale dalan bu hor gözler mi?
Nedir, söyle sen nedir? Kurtuluşum, ey gülüm!

Ağlamak istiyorum hıçkırıklar boğarken
Ağlamak istiyorum secdelere kapanıp
Ağlamak istiyorum her gün güneş doğarken
Ağlamak istiyorum kahr-ı lutfa uyanıp

Bıktım ben bu hayattan, kahrolası bugünden
Bırak beni ne olur sana geleyim işte
Kurtar beni ânımdan günah dolu o dünden
Geleyim işte sana geleyim n'olur iste!

Hicranınla yandığım anlar bitmez Sevgilim!
Kahrolurum burada özleminle her bir an
Nedir söyle diyetim ödeyeyim, ey gülüm!
Sen ol bana Sevgili tek sen ol bana yârân

Bıktım elem veren o fânilerin elinden
Bıktım ânî güllerin mis kokan çehresinden
Bıktım yalancıların ballar akan dilinden
Bıktım ' fenâ ' şamarı yiyenler behresinden
Bıktım, bıktım, bıktım......