KALABİLİRSEN HOŞÇA KAL
Biliyor musun?
Artık aynaya hiç bakmıyorum.
Tıraş da olmuyorum.
Gün de saymıyorum.
Gece geç vakitlere kadar
Eskisi gibi şiir de okumuyorum.
Fotoğraflarını ezberlercesine
İncelemiyorum artık.
Sigara da içmiyorum,
Sabah kalkar kalkmaz
Ve yatmadan hemen önce.
Hatta
Burnumun direği de sızlamıyor
Olur olmaz yerde
Adını duyunca
Ya da yüzün aklıma gelince.
Ayakkabılarım boyasız,
Gömleklerim ütüsüz.
Gözyaşlarımı dökmeden,
Ağlamayı da öğrendim.
Bir de şu kabuslardan kurtulursam
İnan kalmayacak başka hiçbir derdim.
Saldın kendini iyiden iyiye, diyor dostlar.
Bırak da desinler.
Anlatıyorum anlamıyorlar,
Seni tanımıyorlar ya
Ne bilsinler?
Ne bilsinler bir elinde ateş
Bir elinde buz olduğunu.
Ne bilsinler yazın alev alev yakıp
Kışın çırçıplak dondurduğunu.
Şimdi,
Beni ilk bulduğun haldeyim
Yılgın ve perişan.
Ruhu ve bedeni hırpalanmış
Bir sokak çocuğuyum artık.
Bir gül dalıyım susuz ve solgun
Bir gönül işçisiyim bitkin ve yorgun.
Tattırdığın ihanetin acı tadı
Hala damağımda duruyor
Dilim affettim diyor, ama
Gönlüm affetmiyor.
Levent DİZDAR
2017
Kayıt Tarihi : 18.10.2018 10:22:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
